Sed contrariam
ſsententiam, imò deci
ſsionem
dictæ* legis, benè à Zenone, in fauorem Eccle
ſsiarum locum habere, quando res priuati ip
ſsi Eccle
ſsiæ concederetur à Principe, vel alio modo alienaretur, Eccle
ſsiámque in
tali ca
ſsu
ſstatim
ſsecuram e
ſsſse, & domino rei venditæ, vel
donatæ dumtaxat dari recur
ſsum contra Principem, longè quidem veriorem, & omninò amplectendam crediderim: ad quod dicendum & authoritate, & iure, atque
ratione moueor; authoritate in primis, Abbatis
in cap. 2. de rebus Eccleſsiæ non alienandis, num. 6. quo loco apertè docuit Abbas, quòd licet deci
ſsio
dict. 6. benè à Zenone, &
ſsimilium, non procedat in præiudicium Eccle
ſsiarum,
ſsecus tamen e
ſsſse in eius fauorem, & r anteà dixerat; quòd
ſsi Imperator donauit rem alienam Eccle
ſsiæ, vel aliquis
Rex, qui habet iura Imperatoris, tenet talis donatio,
licèt po
ſsſsit agi contra fi
ſscum ad æ
ſstimationem: apertiùs
Barbacia
ibidem, num. 3. vbi dicit ponderandum e
ſsſse,
quod textus
in dict. l. benè à Zenone, loquitur in rebus
donatis
ſsacro
ſsanctis Eccle
ſsiis, &
ſsic, in quantum lex
illa fauet Eccle
ſsiis, e
ſst approbata per ius canonicum, &
inde infert, quòd malè dixerunt Glo
ſsſsæ, quòd
ſsi Eccle
ſsia non acceptauit contra
ſse, ergo non debuit acceptare
pro
ſse; & reddit veram rationem, vt
ſstatim dicetur Be
*rous etiam expre
ſssè
in eodem cap. 2. de rebus Eccleſsiæ non
alienandis, qui latè, & eruditè loquitur in hac materia,
& optimè comprobat
ſsententiam Abbatis,
ex num. 21. v
ſsque ad
num. 26. qui etiam aduertit, quòd
dicta l. benè à Zenone, prouidet, quòd donatarius à domino rei conueniri non po
ſsſsit,
ſsed
ſstatim tutus
ſsit, & efficiatur dominus rei
ſsibi à Principe donatæ, & quoad hunc ca
ſsum
expre
ſssè loquitur non
ſsolùm de
ſsubditis
ſsuis,
ſsed etiam
de Eccle
ſsiis, aut aliis piis locis, quibus Princeps dona
ſsſset,
&
ſecundũſecundum hæc vides apertè, negari non po
ſsſse, quin contrariæ opinionis Authores loquuti
ſsint contra ca
ſsum,
& deci
ſsionem
dict. l. benè à Zenone: deinde ip
ſse Berous
ex num. 22. eruditè fundat deci
ſsionem
dict. l. benè à Zenone, in fauorem Eccle
ſsiarum, etiam de iure canonico
ob
ſseruandam; & tandem
ex num. 24. plenè re
ſspondet ad
textum
in cap. placuit, 16. quæſst. 3. qui induci
ſsolet pro
contraria parte, eo quòd dicit, quòd
ſsi Princeps donauerit Eccle
ſsiæ priuilegia. aut res aliquas, ip
ſsa non dicitur
tuta; ni
ſsi po
ſst 30. annos, quibus dictas res præ
ſscrip
ſsit. &
loquitur ille textus, quando rem alienam dona
ſsſset, alioquin præ
ſscriptioni locus non e
ſsſset, argumento
l. clauibus, ff. de contrahenda emptione. Sed, vt dixi, plenè
ſsatisfacit ip
ſsemet Author, vt
ibi videri poterit, &
ſsuperiorem
ſsententiam tenuerunt itidem, ip
ſse Barbacia
in conſs. 27. col. 2. vol. 4. Lancelotus Decius
in l. ſsi hæres abſsens. num. 18. ff. de iudiciis, quæ & iure, & ratione
etiãetiam fundatur. Et in
primis, quoniam Eccle
ſsia non e
ſst deterioris conditionis,
* quàm priuatus; imò melioris e
ſsſse debet, vtpote, cùm in
iure multa concedantur eidem, quæ denegantur priuato, vt con
ſstat ex his, quæ
ſscrip
ſserunt Tiraquellus
de priuilegiis piæ cauſsæ, priuilegio. 61. Pedrocha
in conſsil. 6. num. 17. & ſseqq. Ioannes Vincendus Honded.
in conſs. 64. num. 58. & num. 66. Quare igitur Eccle
ſsiæ denegabitur
id, quod
in dict. l. omnes, & in dicta l. partitæ, priuato cuicunque conceditur, ac etiam sacro
ſsanctis Eccle
ſsiis, &
locis,
in dict. l. benè à Zenone, vt
ſsuperiùs dixi.