Castillo Sot...: Opera omnia, sive...

 Legal

CAPVT LXXX.

CAPVT LXXX.

Fructus bonorum Maioratus pendentes, vtrùm ſsequenti ſsucceſsſsori, à die delatæ ſsucceſsſsionis præſstandi ſsine, ſsicut proprietario mortuo vſsufructuario pręſstantur; an inter illum, & hęredes vltimi poſsſseſsſsoris pro rata diuidi debeant? vbi contrariæ ſsententiæ præcitantur, & Didaci de Couarruuias, Ludouici Molinæ, ac aliorum ſsententia nouiter defenſsa, nouiter etiam, atque eleganter his reſspondetur, quæ nouiſsſsimè omnium Petrus de Barboſsa, & Martinus Monter-à Cueua adnotarunt in contrarium.

SVMMARIVM.

  • 1 Fructus bonorum Maioratus inter hæredes vltimi poſsſseſsſsoris, & nouum ſsucceſsſsorem, eſsſse pro rata diuidendos, ex ſsententia Didaci de Couarru. Gregorij Lopez, Ludouici Molinae, & aliorum quæ per totum caput aſsſseueranter probatur per Authorem.
  • 2 Et pro ea duplex fundamentum expenditur.
  • 3 Nauarri, & Barboſsæ ſsolutiones non diluere vim ſsuperiorum rationum, nouiter, atque eleganter conſsideratum ab Authore.
  • 4 Tertium fundamentum opinionis præcedentis adductum.
  • 5 Et ſsolutionem Barboſsæ præfatæ ſsententiæ non obſstare, ratione conſsiderata per Authorem.
  • 6 Fructus pendentes in ſsolidum pertinere ad ſsucceſsſsorem Maioratus, neque in illis poſsſse hæredes prætendere ius vltra deductionem impenſsarum, ex ſsententia multorum, qua diſsplicet Authori.
  • 7 Primum fundamentum præfatæ opinionis adducitur.
  • 8 Et illi nouiter reſspondetur per Authorem.
  • 9 Secundum fundamentum eiuſsdem opinionis expenditur, & Ludouici Molinae ſsolutio probatur.
  • 10 Contra ſsolutionem Molinæ, Barboſsæ replicatio relata, & eidem nouiter, & verè ſsatisfactum per Authorem.
  • 11 L. Herennius, ff. de vſsuris, declaratur, oſstenditúrque, non poſsſse ad maioratuum ſsucceſsſsores adaptari cum Molina, contra Barboſsam.
  • 12 Præcipuæ rationi, quam ex d.l. Herennius, contra Molinam deduxit Barboſsa, nouiter & verè ſsatisfactum ab Authore.
  • 13 Author nouiter, & verè reſspondet nonnullis fundamentis; quæ contra Molinam, Couarruuiam & ſsequaces, Martinus Monter-à Cueua nouiſsſsimè conſsiderauit.
  • 14 Rationi cuidam ab eodem contra Molinam adductæ, nouiter, & verè ſsatisfactum, & ibidem explicata l. quod ſsi nulla, ff. de religioſsis & ſsumptibus funerum.
  • 15 Didaci de Couarruuias, Ludouici Molinæ, & ſsequacium opinionem probabiliorem, & aequiorem exiſstimat Author, nec auderet ab ea recedere, ſsi caſsus contingeret.
  • 16 Martini Monterà Cueua diſstinctionem, aut nouiſsſsimam reſsolutionem in hac materia, Authori non placere, atque eâ admiſssâ, lites immortales ſsuſscitandas, & infinitis, difficillimiſsque probationibus viam aperiendam.
  • 17 Fructus bonorum Maioratus inter hæredes vltimi poſsſseſsſsoris, & nouum ſsucceſsſsorem, eſsſse pro rata diuidendos, ſsiue Maioratus conſstitutus ſsit in contractu, ſsiue in vltima voluntate, contra Barboſsam.
PRæcedentibus quæſstionibus proximum eſst, inquirere, vtrùm in poſsſseſsſsore Maioratus fructibus adhuc pendentibus decedente, idem ius, quod in vſsufructuario obſseruare debeamus, ſsiue regulis, & doctrinis in vſsufructuario traditis ſsuprà, cap. 77. per totum, ius eius diffinire, & ſsuprà hoc eodem lib. cap. 5. longè maius & potentius ius, poſsſseſsſsorem maioratus habere, quàm vſsufructuarium probauimus: Nunc tamen quò præſsens dubium in terminis decidatur, & vera huiuſsce rei ſsolutio tradatur, conſstituendum erit inprimis in præfata quæſstione Scriptores huius Regni, & quidem ma
1
*ximi nominis Authores contrarios exiſstere; nam in primis fructus bonorum Maioratus inter hæredes vltimi poſsſseſsſsoris, & nouum ſsucceſsſsorem eſsſse pro rata diuidendos, licèt conſstet veterem Maioratûs poſsſseſsſsorem pendentibus fructibus deceſsſsiſsſse: cenſsuerunt Couar. variar. reſsolutionum, lib. 1. cap. 15. num. 14. qui adiicit hanc quæſstionem incidiſsſse in Granatenſsi Prætorio, & ſsic fuiſsſse deciſsum, & iudicatum Auendañus reſsponſso 5. num. 6. vbi in id citat Socinum in conſs. 42. in fine, lib. 2. Palacios Rubios in repetitione rubricæ, de donationibus inter, §. 62. num. 10. Gregorius Lopez in l. 26. tit. 11. partit. 4. verbo, quantos meſses in fine. Burgos de Paz in proœmio legum Tauri, num. 74. verſs. prætereà & ſsi in feudis. Ayora de partitionibus, 1. part. cap. 9. num. 6. Molina, qui conſstanter defendit, atque interdum ſsic reſsponſsum, atque etiam executum vidiſsſse profitetur de Hiſspanorum primogeniis, lib. 3. cap. 11. ex num. 11. vſsque ad num. 19. Ioannes Guttierrez canonic. quæſst. cap. 33. num. 31. Aluarad. de coniecturata mente defunct. lib. 2. cap. 2. §. 1. num. 5. fol. 40. apertiùs lib. 4. cap. 1. num. 44. fol. 154. D. Spino, qui verba valdè confuſsa, & intricata profert in ſspeculo, gloſs. 18. de melioratione, num. 111. Marcus Antonius Peregrinus de fideicommiſsſsis, art. 49. num. 101. Sarmient. de redditibus Eccleſsiaſsticis, part. monitu 15. num. 2.
Horum fundamenta ad ſsequentia principaliter reduci
2
* debent. Primum deducitur ex æquitate, & deciſsione textus in l. diuortio, ff. ſsoluto matrimonio, iunctis his, quæ: capitibus præcedentibus adnotauimus: Nam cùm ea lex in oneribus mariti fundetur, vt fructus pro rata temporis ſsoluto matrimonio diuidendos ſstatuat; idem etiam in propoſsito dicendum videtur, cùm poſsſseſsſsor Maioratus ex fructibus, eiuſsdem familiæ: ſsplendorem maximis impenſsis conſseruare, magnam aliquando familiam alere, cognatos pauperes iuuare, dotes ſsororibus, & alimenta fratribus pauperibus conſstituere, atq;atque magna alia ſsoleat onera ſsuſstinere; id circò ad ſsimilitudinem mariti æquum eſst, vt ipſse fructibus rerum Maioratus pro rata eius temporis, quo onera primogenij ſsuſstinuit, frui debeat.
Secundum fundamentum in eo conſsiſstit, quia, vt aduertit Molina loco relato ſsuprà, niſsi modo prædicto fructuum diuiſsio fieret, contingere poſsſset vnum, quod iniquiſsſsimum eſsſset, nẽpenempe quòd Maioratûs poſsſseſsſsor, qui per totum fere annum prædicta onera ſsuſstinuit, fructibus eiuſsdem anni omninò priuaretur, ex eo quòd manſse Auguſsti mortuus fuerit, præſsertim ſsi eo anno, quo mortuus fuit, in ipſso Maioratu ſsucceſsſsit, in qua ſspecie nihil iniquius excogitari poſsſset.
Nec diluunt vim ſsuperiorum rationum Coſsta tract.
3
* de ſsucceſsſsione Regni, pag. 148. aliàs 3. part. num. 15. ad finem, Barboſsa in d.l. diuortio, 2. part. num. 5. & 6. Tum ex |
p. 284
his, quæ ſscribit Molina d. cap. 11. num. 11. ad finem, & n. 13. in princ. Tum etiam, quia vt ex dicendis infrá conftabit, negari non poteſst, quin poſsſseſsſsor Maioratus maxima onera, illáque neceſsſsaria, & præciſsa, & quæ ipſse excuſsare non valet, non verò voluntaria, aut quæ excuſsari poſsſsint, ſsubire teneatur: ea autem contingere poteſst, & frequenter contingit, vt non modò matrimonij oneribus adæquari valeant, ſsed etiam illa in pluribus excedant: Deinde licèt poſsſseſsſsor Maioratûs, dominij ratione fructus ſsuos faciat, vt contra Molin. & ſsequaces ſscribit Barboſsa dict. num. 6. id impedimento eſsſse non debet, vt ratione habita onerum prædictorum, fructus non debeantur pro rata temporis eius hæredi; nam ſsi marito onerum dumtaxat occaſsione fructus pro rata conceduntur, pariter etiam, aut fortiori ratione poſsſseſsſsori maioratus concedi debent, in quo dominij, & onerum ſsimul rationes concurrunt.
Deniq;Denique ſsecundæ rationi ſsuprà propoſsitæ non ſsatisfacit ſsolutio Nauarri in apologia de redditibus, quæſst. 2. monitu 15. in fine, quatenus dicit, quòd ſsi maioratus habeat onera annexa neceſsſsariò ſsubeunda, & poſsſseſsſsor Maioratus illa ſsuſstinuit, & mortuus eſst, antequam aliquid acciperet ex fructibus Maioratus, poſsſsent hæredes eius ex æquitate impetrare, vt ſsucceſsſsor Maioratus ſsoluat illud, quod ipſse ſsoluere debuiſsſset, ſsi prædeceſsſsor illa non ſsuſstinuiſsſset, ne aliás ſsucceſsſsor locupletetur cum aliena iactura, vt in ſsimili probat textus in l. planè, 14. ff. de petitione hæreditatis, quem in id expendit, & Nauarri ſsolutionem probat Barboſsa in d.l. diuortio, 2. part. num. 7. in fine. Sed, vt dixi, non ſsatisfacit, quia onerum, & obligationum, quæ Maioratui annexæ ſsunt, congrua ſsatisfactio non eſsſset prædicta, & abſsque ſsatisfactione remanerent ordinaria alia onera, & obligationes, ad quas prædicti Authores, ſsed immeritò quidem, conſsiderationem non habent, dum eo dumtaxat, fructus ſsaltem pro rata, auferre contendunt ei, qui Maioratûs verus dominus fuit: præsertim cùm eâ ſsolutione admiſssâ, poſsſset ſsequi maximum abſsurdum, vt ſsi onera, quæ subiit poſsſseſsſsor Maioratus prædefunctus, talia essent, quòd ſsi illa non ſsuſstinuiſsſset, ex varietate temporis, vel rerum mutatione ſsuſstinere non teneretur, ſsequens ſsucceſsſsor minimè etiam teneatur ſsoluere illud, quod ex eiſsdem Authoribus ſsoluere dumtaxat tenetur, quando præfata onera fuftineret ipſse, ſsi prædeceſsſsor illa non ſsuſstinuiſsſset, non aliás. Eſsſset autem valdè iniquum an ſsuſstinere deberet, necne ſsucceſsſsor Maioratus, conſsiderare, quod incertum eſst, & varietati ſsubiectum, atque inconſsideratum relinquere id, quod certum eſst, & à defuncto neceſsſsario factum.
Tertium fundamentum eſst, quòd poſsſseſsſsor Maiora
4
*tus, ex neceſsſsitate poſst mortem Maioratum reſstituit ſsucceſsſsori, l. vnum ex familia, §. 1. ff. de legat. 2. & quando reſstitutio fit ex neceſsſsitate, ſsemper fructus pro rata diuiduntur, ex doctrina Bartoli in dict. l. diuortio, num. 10. ff. ſsoluto matrimonio, quæ probatur communiter, vt firmat Ioſsephus Ludouicus deciſsione Peruſsina 79. num. 10. Et quamuis hoc fundamentum ſsubuerti poſsſsit ex his,
5
* quæ ſscripſsit Barboſsa 2. part. eiuſsdem l. diuortio, num. 7. verſs. non obſstat ſsecundum: Parum, aut nihil intereſst. cùm aliis rationibus adeò efficaciter præfata ſsententia probetur, vt vitari non poſsſsit, imo & ſsuperiori ratione non omninò deficiat, ex his, quæ in propoſsito latiſsſsimè cumulauit Martinus Monter-à-Cueua cauſsarum ciuilium Regni Aragonum, deciſs. 17. ex num. 46. verſs. non etiam ſsecundum refragatur, vſsque ad num. 70.
Verùm contrariam ſsententiam, immò fructus pen
6
*dentes ad ſsucceſsſsorem Maioratûs in ſsolidum pertinere, neq hæredes defuncti poſsſse in illis prætendere ius, vltra deductionem impenſsarum, defendunt Antonius Gomezius in l. 40. Tauri, num. 74. Coſsta tractatu, de ſsucceſsſsione Regni, 3. part. num. 14. Gama deciſs. 359. & 368. num. 6. Mieres de maioratu, 4. part. quæſst. 24. num. 2. Ioannes Garſsia de expenſsìs & meliorationibus, cap. 16. num. 6. Naurus in apologia de redditibus, quaeft. 2. monitu 15. n. 1. Emmanuel Mendez in relectione l. 1. notabili 5. num. 19. & 21. C. de annonis ciuilibus, lib. 11. & neruosè &, ac conſstanter tuentur Barboſsa in d.l. diuortio, 2. part. ex num. 1. verſs. ſsed his non obſstantibus, vſsque ad num. 13. in fine, vbi poſst longam diſsputationem concludit, in Maioratibus indiſstinctè fructus pendentes pertinere ad ſsucceſsſsorem Maioratus. Martinus Monter-à Cueua caufarum ciuilium Regni Aragonum, d. decis. 17. ex num. 9. cum mul. ſseqq. vbi num. 18. in idem refert Peraltam, Cernantes, & Alexandrum Raudenſsem.
Huius ſsecundæ opinionis fundamenta praecipua ſsunt
7
* ſsequentia. Primum, quòd fructus pendentes cenſsentur pars rei, l. fructus pendentes, ff. de rei vendicatione: & proinde ad eum ſsolent pertinere, ad quem res tranſsit, l. ſsi quis ſsciens, & ibi Baldus in principio, C. de rei vendicatione. Sed res Maioratus ad ſsucceſsſsorem pertinent indiſstinctè; Ergo pariter ad eum pertinere debent fructus pendentes in prædictis rebus: & ſsic argumentatur Barboſsa in d.l. diuortio, 2. part. num. 1. in fine. Sed reſsponderi
8
* poteſst, prædictum argumentum abſsolutè non procedere, ſsiue non ſsequi indiſstinctè; fructus pendentes ſsunt pars rei, & ob id ad eum ſsolent pertinere, ad quẽquem res tranſsit; ſsed res Maioratus pertinent ad ſsucceſsſsorem; ergo & fructus pendentes ad cum pertinere debent. Nam ſsi Conſsequentia generaliter admittatur, etiam procedere poſsſset reſspectu mariti; nam & res dotales ſsoluto matrimonio ad vxorem transeunt ipſso iure, ſsicut Maioratus, ex lege Regia, l. in rebus, C. de iure dotium, l. ſsi quis poſsthac, C. de bonis proſseriptorum, l. dotis, C. ſsoluto matrimonio: & ex communi firmat Martinus Monter-à Cueua d. deciſs. 17. num. 54. & latiùs diſsputans Barboſsa in l. dotalem, num. 8. 9. & 10. ff. ſsoluto matrimonio, alios retulimus ſsuprà, hoc eodem lib. cap. 4. num. 28. & fructus pendentes pars rei generaliter dicuntur eſsſse; & nihilominûs fructuum diuiſsio fit pro rata, ob peculiarem rationem onerum, quæ id efficit in marito, idèmque efficere debet in hærede poſsſseſsſsoris Maioratus defuncti, ob eandem rationem, ac alias, quæ in eo militant, vt ſsuprà vidimus.
Secundum fundamentum eiuſsdem opinionis eſst ex
9
* l. defuncta, 65. ff. de vſsufructu, cum aliis relatis ſsuprá. cap. 77. in princ. quatenus probatur ibi, quòd ſsi fructuarius decedat fructibus iam collectis, illi pertinent in ſsolidum ad hæredes fructuarij, pariter & penſsiones, quæ loco fructuum debentur: Si verò decedat fructuarius fructibus pendentibus etiam maturis, non tamen collectis, nihil ex illis hæredibus relinquit, ſsed cum proprietate ſsimul ad dominum tranſseunt, §. is verò, Inſstitut. de rerum diuiſsione. Ergo idem videtur dicendum in noſstro caſsu, cùm per omnia videatur eadem militare ratio. Sed reſspondet Auendanus reſsponſso 5. num. 4. Molina de Hiſspanorum primogeniis, lib. 3. cap. 11. num. 25. textum in d.l. defuncta, cum aliis iuribus, quæ de facienda diuiſsione fructuum, inter hæredes vſsufructuarij, ac dominum rei loquuntur, minimè trahendum eſsſse ad poſsſseſsſsorem Maioratus, proptereà quòd poſsſseſsſsor Maioratûs ius habet maius in rebus Maioratûs, quàm habeat fructuarius in re fructuaria, in qua neque habet dominimium directum, neque vtile, ſsed tantum ius fruendi ſsaluâ rerum ſsubftantiâ: Maioratûs autem poſsſseſsſsor dum viuit, dominium directum, & vtile habet rerum Maioratus, l. non ideo minùs, ff. de rei vendicatione.
Nec obſstat contra ſsolutionem Molinæ, replicatio
10
* Barbofæ in d.l. diuortio, 2. part. num. 2. ad finem, vbi replicauit in hunc modum: Quòd prædicta differentia inter prædictos dumtaxat reperitur, dum viuunt, ſsed tamen poſst mortem, in vtroque eadem videtur militare ratio; nam ſsicut morte vſsufructuarij finitur vſsusfructus, & conſsolidatur cum proprietate, & hac ratione fructus pendentes ad proprietarium pertinent: ſsic etiam mortuo poſsſseſsſsore Maioratûs, extinguitur illius ius, & ipſso iure tranſsit ad ſsequentem ſsucceſsſsorem, & ſsic in vtroque eadem videtur militare ratio. Quoniam negamus, in vtroq;vtroque poſst mortem eandem militare rationem: & quam|
p. 285
uis verum ſsit, vtriuſsque ius per mortem extingui; tamen poſsſseſsſsoris Maioratus ius. quod in vita obtinet, fortius & potentius eſst, quàm vſsufructuarij, quod nullus vnquam negauit: id autèautem efficere debet vt in hærede, vt hærede poſsſseſsſsoris Maioratus, facilius admittatur, fructuum diuiſsio, quàm in vſsufructuario: longè enim maior, & diuerſsa ratio militat in vno, quàm in altero, cùm poſsſseſsſsor Maioratus ſsplendorem, dignitatem, atque authoritatem ſsui nominis, & familiæ maximis impenſsis, & ſsumptibus conſseruare adſstrictus ſsit, quibus horum temporum tempeſstate, vix Maioratuum redditus ſsufficiunt, vt quotidie videmus: Vſsufructuarij verò onera, oneribus Maioratus poſsſseſsſsoris adæquari non poſsſsunt, ac proinde circa diuiſsionem, & tranſsmiſsſsionem fructuum, magis conſsultum debet eſsſse illi, quàm vſsufructuario, ne aliàs contingat, poſsſseſsſsorem Maioratûs non modò illo non locupletari, verùm etiam maximam iacturam pati, ſsi vltimo anno, quo deceſsſsit, ſsumptibus neceſsſsariis factis, vt pro modo dignitatis, & familiæ viueret, & ſse tractaret, & obid ære alieno forſsan contracto, vt frequenter ſsit; ipſsiùſsque ſsolutione colligendis fructibus deſstinata, ſspe ſsua deciperetur, ſsi pendentibus adhuc fructibus deceſsſsiſsſset, & nihil tranſsmitteret; quod vtique iniquiſsſsimum eſsſset, & rationi, atque æquitati magis conſsentaneum, vt pro tempore, quo iuxta ſsum dignitatem ſse geſsſsit, & ſsumptuum onera ſsubiit (quod his temporibus non leue onus eſst, quando onera alia non interuenirent) fructuum diuifio fieri debeat.
Tertium fundamentum Barboſsæ deſsumitur ex l. He
11
*rennius, 42. ff. de vſsuris, provt ipſse eum textum inducit 2. part. d.l. diuortio, num. 3. Sed ad eum reſsponderi poteſst, Vt reſspondent Molina lib. 3. d. cap. 21. num. 14. Ayora de partitionibus, 1. part. cap. 9. num. 6. & licèt horum reſsponſsiones confutauerit Barboſsa ipſse vbi ſsuprà, n. 4. & 5. in principio. Tamen re vera negari non poteſst, contra vltimum poſsſseſsſsorem Maioratûs, pendentibus fructibus decedentem, ſsiue contra hæredem eius induci non poſsſse eam legem, nec ad Maioratuum ſsucceſsſsores adaptari; vtcunque enim ſsit, fatendum eſst, in fideicommiſsſsario particulari loquutam, cuius reſspectu diuerſsa militat ratio in poſsſseſsſsore Maioratus, quàm militat in ipſso, vel in hærede fideicommiſsſsum reſstituente, vtputà cùm hæres, qui ante diem fideicommiſsſsi cedentem res fideicommiſsſsarias poſsſsedit, etiamſsi earum verus dominus fuerit, vt probat Barboſsa; nihilominùs tamen occaſsione earum, vel fideicommiſsſsi non ſsuſstulit onera illa, ad quæ poſsſseſsſsor maioratus adſstringitur.
Nec obſstat dicere (provt argumentatur Barboſsa) quòd
12
* textus ille fundetur in eo, quòd ſsicut dominium rei legatæ; tranſsit in fideicommiſsſsarium, pariter etiam & fructus ad eum debent tranſsire, quantumcunque ante diem fideicommiſsſsi cedentem maior pars anni tranſsierit, & conſsequenter etiamſsi fructus ſsint iam maturi. Nam reſsponderi poteſst, quòd Iureconſsultus in eo textu rectè habuit reſspectum ad tranſslationem dominij, hoc eſst, vt ad eum tranſsirent fructus, ad quem rerum dominium tranſsiuit, ex quo in hærede non inuenit peculiarem aliquam rationem, propter quam fructuum partem habere deberet: In hærede vero poſsſseſsſsoris Maioratûs prædefuncti, ratio prædicta onerum ſsic interuenit, vt hon obſstante tranſslatione dominij rerum Maioratus in ſsequentem ſsucceſsſsorem, id efficere debeat, vti in marito efficit, non obſstante quòd dominium rerum dotalium in vxorem ſsoluto matrimonio tranſslatum ſsit, & fructus adhuc pendentes exiſsterent, quod in hærede conſsiderari non poteſst, ex d.l. Herennius.
Ex prædictis facilè etiam reſspondetur his, quæ Bar
13
*boſsam defendens, nouiſsſsimè adnotauit Martinus Monter-à Cueua cauſsarum ciuilium Regni AragonũAragonum, deciſs. 17. Quo loco conſstanter defendit, fructus pendentes ad ſsucceſsſsorem Maioratus in ſsolidum pertinere, nec ad ratam illorum hæredes poſsſseſsſsoris defuncti admittendos, nullùmque in eiſsdem ius, præter impenſsarum deductionem, eos prætendere poſsſse: & ibidem ex num. 10. vſsque ad ad num. 19. nonnulla fundamenta adducit pro hac parte, vltra ea, quæ adduxit Barboſsa vbi ſsupra: in idem tamen in effectu tendunt, vel his ſsolutionibus tolluntur, quas ad rationes Barboſsæ aſsſsignauimus ſsuprà, ſsecurè probantes, longè maius, & potentius ius poſsſseſsſsori Maioratus, quàm vſsufructuario competere, aliáque militare in eo, propter quæ, quoad diuiſsionem fructuum attinet, nihil intereſst, omne quod ipſse habebat ius per mortem extinctum fuiſsſse, vel fructus adhuc perceptos non eſsſse, ſsed pendere tempore mortis, licèt enim id impediat pro tempore futuro fructus acquiri, tamen impedimento non eſst, vt pro tempore præterito fructus debeantur, ſsic vt tempori magis, quàm perceptioni fructuum ineſsſse videatur conditio lucrandi, aut tranſsmittendi fructus: quo vel ſsolo verbo omnia tolluntur, quæ latius contra Couarruuiam, & Molinam prædictus Author ſscripſsit.
Denique & vltimo, non obſstat alia ratio, quâ dum
14
*taxat exiſstimauit idem Author ſsubſsiſstere nò poſsſse Molinæ, & ſsequacium opinionem, nempe quòd tradiderit ipſse Molina de Hiſspanorum primogeniis, lib. 1. cap. 10. num. 33. ad finem, l. quod ſsi nulla, ff. de religioſsis & ſsumptibus funerum, (quâ cautum eſst maritum, in quantum facere poteſst, teneri ad funeris impenſsam vxoris, nullam dotem nec alia bona habentè) ad Maioratus ſsucceſsſsorem non filium, aut deſscendentem vltimi poſsſseſsſsoris trahendam non eſsſse. Quod quidem Dictum prædicto Authori irrationabile videtur liante deciſsione, quam in noſstro caſsu Molina pætendit: nam ſsi in ſspecie dict. l. diuortio, diuiſsio cum hæredibus ex eo fieri debet, quod ex neceſsſsaria cauſsa onerum per poſsſseſsſsorem Maioratus prædefunctum ſsuſstentorum, hæres promereatur eam, cur in ſspecie d.l. quod ſsi nulla, non idem dicendum erit, cùm probabile ſsit, Maioratus poſsſseſsſsorem prædefunctum in eam paupertatis calamitatem, & miſseriam eò incidiſsſse, quòd onera à Couarruu. à Molina, & ſsequacibus perpenſsa pertulerit. Verùm huic rationi concludenter ſsatisfieri poterit, prælectis his, quibus & verè, & eleganter in propoſsito fundatur Molina dict. cap. 10. num. 33. Ideò Maioratûs ſsucceſsſsorem impenſsam factam in funere vltimi poſsſseſsſsoris, iure ipſso ſsoluere non teneri, quamuis hoc honeſstum decènſsque ſsit; quoniam is nec ſsucceſsſsor, nec hæres eſst prædefuncti, vtpote cùm primo inſstitutori, non vltimo poſsſseſsſsori ſsuccedat, nec aliquid ab eo accipiat. Nec intereſst in tantam paupertatem ob onera Maioratus incidiffe, cùm ex bonis, & re ſsucceſsſsoris ea impenſsa ſsoluenda veniret, ſsi ad eam ſsoluendam ipſse teneretur, quod iuris rationi, & naturæ Maioratûs repugnat. In noſstro verò caſsu, pro ſsatisfactione onerum, quæ poſsſseſsſsor maioratûs ſsuſstinuit, nihil ex re, aut patrimonio ſsucceſsſsoris detrahitur, ſsed pro rata temporis ante mortem decurſsi diuiſsio conceditur fructuum, qui remanſserunt pendentes: Quòd ſsi nulli fructus remanſserint, onerum (quantumcunque maxima illa fuerint) nulla ratio habetur, vt ſsucceſsſsor aliquid dare teneatur.
Nec obſstat dict. l. quòd ſsi nulla, illa namque loquitur in hærede, ſseu patre, vel marito, qui tenetur filiis, & vxori neceſsſsaria ſsubminiſstrare, ex paterna, ac maritali obligatione; ideóque eius deciſsio ad Maioratûs ſsucceſsſsorem trahenda non eſst, in quo nulla iuridica obligatio inueniri poteſst, ſsi non ſsit filius, aut defendens vltimi poſsſseſsſsoris Maioratûs: quapropter opinionem Didaci de Couarru, Ludouici Molinæ: , ac aliorum dicentium,
15
* fructus rerum Maioratus inter hæredes vltimi poſsſseſsſsoris, & nouum ſsucceſsſsorem eſsſse pro rata diuidendos, probabiliorem, & æquiorem exiſstimo, nec ſsi caſsus contingeret, auderem ab ea recedere.
Nec etiam probarem diſstinctionem quandam, ſsiue
16
* concordiam, aut reſsolutionem, quam nouiſsſsimè omnium tradit, & tres caſsus principaliter diſstinguit Martinus Monter-à Cueua dict. decis. 17. ex num. 70. vſsque in finem deciſsionis. Rationes enim, quas hactenus adduximus, in omnibus caſsibus ab eo diſstinctis, militant æqualiter, eiuſsdem diſstinctione admiſssâ, lites ferè immor|
p. 286
tales ſsuſscitarentur, & infinitis, difficillimíſsque probationibus via aperiretur, id quod fateri coacta ratione debebit is, qui præfati Authoris ſsententiam ex propoſsito legerit. Idcircò ſsuperiori opinioni adhærere indiſstinctè, conſsultius erit, eámque obſseruare, ſsiue Maioratus conſstitutus ſsit in contractu, ſsiue in vltima voluntate, quicquid aliter, & latiſsſsimè explicet Barboſsa in d.l. diuortio, 2. part. num. 9. verſsic. quod ſsi maioratus, vſsque ad n. 14. vt non obſscurè in Maioratu conſstituto in contractu, tenuit Coſsta in tractatu de ſsucceſsſsione Regni, 3. part. n. 13. & reuera, etiam in hoc caſsu militant onerum rationes, quas cùm in teſstamento conſstitutus eſst Maioratus, militare diximus ſsuprá; ſsed cùm in eo negauerit illas Barboſsa, mirum non eſst, ſsi in Maioratu conſstituto in contractu admittere etiam noluerit.
Loading...