S icvt enim mortalibus cunctis immortalem illam vitam amantibus expedit, vt quæ non puduit committere ſscelera, fateri nõ non erubeſscant ſsacerdotibus, vti veris animarũ animarum medicis, & quibus ſsolis illis mederi cõ ceſ ſum concessum eſst. Sic enim ſsummè cernitur neceſs ſsarium ſsacerdotibus ipſsis, reuelatorum ſsibi ſscelerum, ſsecretum indicere, vt tantò apertius ſsua pandant facinora perpetrantes, quantò ſsecurius illa propalare cognouerint: pauci quidem animæ ſsuæ ſsalutem (cum famæ, rerum ac vitæ diſspendio) quærerent. Hinc eſst quòd eadem cura qua in ſsacris canonibus confeſssio peccatorum fieri præcipitur, reuelari prohibetur, ac vltra prohibitionem contrarium fa cientibus, cõdigna condigna pœna conſscribitur. Vnde Gregor, ſstatuit quòd peccata ſsibi cõfeſ ſa confeſ ſa reuelãs reuelans deponatur, & quòd omnibus diebus vitæ ſsuæ peregrinando pergat, vt in c. Sacerdos. de pœni. diſstin. vj. Eadem etiam depoſsitionis pœna impoſsita fuit per concilium generale: & vltra id fuit additum quòd propter hoc depoſsitus in arctum monaſsterium ad agendã agendam perpetuã perpetuam pœnitẽtiã pœnitentiam detrudatur, vt in ca. Omnis vtriuſq; vtriusque de pœni. & remiſs. & ſsi timetur de fuga, poſs ſset detrudi in ſtrictũ ſtrictum carcerẽ carcerem , vt nontat ibi Abb. in. ij. col. vij. notabi. allegando text. in cap. Vt famæ. de ſsentent. excom. {quod ſsecutus bonus ille præ ſsul Veronen ſsis Io. Matthæus in ſsuis Cõ ſtitutionibus Constitutionibus tit. ix. c. iij. Clericum hoc facinus perpetrantem beneficiis offi| ciſsque eo ipſso ſsuſspenſsum, priuatum, perpetuíſsque addictum vinculis voluit, ac declarauit.} Et nota quòd ad celandũ celandum cõfeſsionem confeſsionem nõ non ſsolùm tenetur qui illam audiuit, verùm etiam interpres, & ille qui caſsu illam audiuit, & is cui de licentia confitentis ſsacerdos reuelauit, & qui fingit ſse cõfeſ ſorem confeſ ſorem eſs ſse, & qui latenter abſsconditus confeſsionẽ confessionem audit. Item ſsacerdos qui dimidiam confeſssionem audiuit, vel qui aliâs poſst auditam confeſssionem non abſsoluit, vt notat Florentin. referendo Petrum de Palude in iij. parte titu. xvij. capitu. xxij. in §. j. in fi. & in §. ij. {Et Silueſst. in ſsumma, verbo confeſssio. lo iij. §. j.} Vnde bene crederem quòd ſsi aliquis prædictorum, qui clericus eſs ſset, reuelaret peccata ſsic audita, puniendus eſs ſset prædicta ordinaria pœna: quia omnes illi verè dicuntur audire confeſssionem, licet interpreti & illi qui caſsu audit, vel cui de licentia reuelata eſst confeſssio, vel qui abſsconditus audiuit, non poſs ſset dici quòd verè fuit pœnitens confeſs ſsus. Sufficit enim quòd verum eſst illos audiſs ſse peccata in confeſssione dicta, & quæ ſsoli Deo in præ ſsentia hominis dicebantur: quàmuis bene verum ſsit quòd non omnium prædictorum par ſsit culpa vel dolus in reuelando, quod operabitur vt in detruſsione monaſsterij vel carceris mitius ſse habeat Index cum vno, quàm cum alio. Et aduerte quòd dicitur ſsacerdos reuelare confeſssionem, ſsi diceret quòd talis habet peccata (nominando eum) à quibus ipſse non poteſst eum abſsoluere, vt notat Florentin. in dicto §. j. referendo Petrum de Palude, qui etiam addit quòd idem eſst ſsi ſsacerdos dicat, ego audiui talem (nominando etiam eum) in confeſssione, & non abſsolui | illum. Crederem tamẽ tamen quod in his duobus caſsibus ſsacerdos nõ non eſs ſset puniẽdus puniendus dicta pœna ordinaria: quia nõ non poteſst verè dici quòd reuelauerit peccata cõfitẽ tis confitentis , licet ſsit verũ verum reuelaſs ſse confeſsionẽ confessionem : & iura in d. c. Sacerdos. & in c. Omnis. imponunt pœnam reuelanti peccata, non verò reuelanti cõfeſsionem confeſsionem , vt patet ex eis: quàmuis bene crederè ipſsum aliâs bene puniẽ dum puniendum iuxta qualitatem delicti. Sacerdoti verò bonæ famæ, & honeſstæ vitæ dicenti ſse habuiſs ſse licentiam pœnitentis ad reuelandum confeſssionem credi debet: cùm talis actus licentiæ ſsecretò fieri ſsoleat, & nullo interueniente teſste, ad hoc ſsaltem vt trãsferat transferat onus probandi in aſs ſserentem ſsine licentia reuelaſs ſse. ita placuit Lapo in allegatione. xciiij. incipien. Quidam presbyter. in col. ij. qui dicit hoc præ ſsertim procedere, quãdo quando tertius accuſsat ſsacerdotem de reuelatione. Quando verò idem qui peccata confeſs ſsus eſst, tunc fortè dicit ſsecus eſs ſse: quem vide declarantẽ declarantem quomodo poſssit contra ſsacerdotem probari quòd ſsine licentia reuelauerit confeſssionem. Et vide etiam eundem aſs ſserentem poſst Hoſstien. quòd ſsi ſsacerdos affirmet ſse aliter ſsciuiſs ſse illud quàm per confeſssionem, quòd vt puniatur pœna d. c. Omnis. oportet vt probetur quòd per confeſssionem illud ſsciuerit. & vide Abb. in d. c. Omnis. in vltima quæ ſst. vbi referendo Hoſstienſs. dicit quòd niſsi ſsacerdos doceat aliunde illud habuiſs ſse, præ ſsumendum eſst illud habuiſs ſse in confeſssione, non tamen punitur pœna ordinaria illius text.ſsed pœna arbitraria, quia apertè non conuincitur de delicto. Et illud dictũ dictum Hoſst. dicit ſsing. Barba. in ij. volu. conſsi. lxx. incip. Sapienter non fallor. in col. vij. in princi. Et ſsic ad euitandam | pœnam arbitrariam tenebitur ſsacerdos probare quòd aliunde ſsciuerit: quod videtur procedere in proprio ſsacerdote, vt text. ibi loquitur, & Docto. Si verò confeſs ſsor ſsit vigore ſspecialis priuilegij aſs ſsumptus, vel de licentia proprij ſsacerdotis, non eſs ſset præ ſsumptio contra eum, niſsi peccatum diceretur commiſs ſsum eo anno quo extraneus ſsacerdos inculpatus confeſssionem audiuit. Sed in hoc tandem non poteſst dari certa doctrina: hanc enim præ ſsumptionem qualitas peccati, confeſs ſsoris, & pœnitentis augebit aut minuet.