C vm priſscis illis venerãdis venerandis patribus (quorum loco tempeſstate hac infelici nati ſsunt eccleſsiæ filij moribus & meritis ſsatis diſspares) qui eccleſsiæ regimini tantũ tantum inſsudarunt, ſsumma fuerit cura, vt tales eſs ſsent in ſsuis noribus clerici, quòd vitæ ſsuæ ſsplendor ad eos honorandos alliceret, elegerunt potius etiã etiam propter leuia delicta eos ſstatim ab eccleſsiaſstico gradu repellere quàm in ſsuo gradu manentes (pœnis corporalibus inflictis) infames ac paruipendendos efficere. Hinc etenim experimur quòd in cunctis antiquis canonibus, ac ſsacris cõciliis conciliis rariſssimè corporalis pęna clericis impoſsita eſst. Vnde prudẽtiã prudentiam eorũ eorum non zelo vacuã vacuam imitantes debent eccleſsiaſstici iudices ( ſacerdotũ sacerdotum ſsaltem crimina) pœnis corporalibus publicis rariſssimè cohibere. laudo tamen (quia plures viliſssimi homines, moribúſsque pernicioſsiſssimi ad ſsacerdotium admiſssi ſsunt non ſsine magna dignitatis ſsacerdotalis deformatione, animarúmque iactura) quòd eccleſsiaſstici iudices tales de criminibus conuictos priuatim alicuius clerici manu, aut propria (parentum more) verberibus affligant. Quid enim frenare valebit plurium clericorum ſs æpius iterata flagitia, qui carceres contemnentes, ac de pœna mortis ſse| curi, nõ non niſsi vitiis delectantur? cùm eos paſssim deponere, aut dehoneſstare nec liceat, nec expediat: illi in ſsuper qui ab exercitibus, ſstabulis, ſscortis ad ſsacros ordines aſcenderũt aſcenderunt , ab ipſsis incunabulis prauiſssimis imbuti moribus quo pacto à tã tam inueterata nequitiæ cõ ſuetudine consuetudine auerti poſs ſsunt? niſsi in chamo & freno maxillæ eorũ eorum confringãtur confringantur , virgáq; virgáque regãtur regantur ferrea? Inter alias autẽ autem pœnas corporales quę clericis inferri ſsolent, pœna mithrationis annumeratur, qua etiã etiam aliquando vtũtur vtuntur eccleſsiaſstici iudices: hãc hanc quidem corporalẽ corporalem eſs ſse dicit Card. conſs. xciiij. incip. hæc eſst quædã quædam inquiſsitio, quia cõtinet continet corporis coërtionẽ coërtionem , aſ ſerítq; asseritque ad illam incurrendã incurrendam dolum requiri, ſsicut in aliis corporalibus pœnis. Et vide Ioan. de Ana. in c. Inquiſsitionis. col. ij. de accuſsat. vbi dicit ꝙ quod iſsti qui fuſstigantur, mithrãtur mithrantur , vel ponũtur ponuntur ad cathenã cathenam , vel quid ſsimile, ſsunt infames. Venit inſsuper in vſsum (in Italia præcipuè) alia quædam corporalis pœna, qua ſolẽt solent puniri clerici, videlicet damnationis ad triremes, cuius pœnæ impoſsitio forſsan fundari cœpit ex his quæ notat Inno. in c. Qualiter. el ij. de accuſsa. in pen. col. verſs. & ſsunt. vbi ſscripſsit ꝙ quod pœna damnationis in metallum nõ non inuenitur ſs æpe in canonibus po ſsita, ſsed ſsi imponeretur nõ non retractaretur. Cuius for ſsan doctrina ſsequentes iudices eccleſsiaſstici & illam pœnã pœnam damnationis metallũ metallum imitantes imponunt hac, ea præcipuè ducti ratione, quia certi ſsunt ꝙ quod triremiũ triremium duces traditos ſsibi ad earũ earum miniſteriũ ministerium non patiuntur fugere. Poteſst præterea & hæc pœna fundari in verbis Auguſstini quæ ad Marcellianũ Marcellianum Comitem ſscripſsit, de quibus in c. j. xxiij. q. v. vbi intercedendo pro quibuſdã quibuſdam clericis qui presbyteros in| terfecerant & alia grauia commiſserant, ne eos mortis ſsupplicio puniret, inquit, hoc magis ſsufficere volumus, vt viui & nulla parte corporis truncati, vel ab inquietudine inſsana ad ſsanitatis ociũ ocium legũ legum coërtione dirigantur, vel à malignis operibus alicui vtili operi deputentur. Quam equidẽ equidem in clericis, non ſsacerdotibus practicandã practicandam admitterẽ admitterem , dum exceſs ſsus grauitas poſstulaſs ſset, poſstquàm numerũ numerum & temeritatem clericorũ clericorum tantùm creuiſs ſse cõ ſtat constat , & detruſsionis in monaſsterio pœna (quæ ad eorũ eorum emendationẽ emendationem ſsalubrior eſs ſset, ac dignitati ordinis honeſstior) imponi non poteſst, propter monaſteriorũ monaſteriorum exemptiones. In ſsacerdotibus autẽ autem nec faciẽdũ faciendum approbo: & quod factum fuerit, aliquãdo aliquando reprobare compellor. Quis enim meritò non iudicabit indecens ſsacerdotes Dei (quibus maior dignitas eſst collata quàm Angelis) quantũcunnq; quantumcunque facinoroſsos, tam perpetuò ac infami punitionis generi tradi? vbi tanta eſst ſsceleratorum hominũ hominum copia, tantus ſsqualor, tantus deniq; denique omniũ omnium ærumnarũ ærumnarum , ac immundiciarũ immundiciarum aceruus, vbi inſsuper paſssim damnatos homines, & nudari, & flagella laicorũ laicorum manibus pati, quotidianũ quotidianum eſst: niſsi in caſsu quo poſst degradationem ſsacerdos tradẽdus tradendus eſs ſset ad vltimum ſuppliciũ ſupplicium ſsubeundum ſseculari curiæ. Et tunc etiam tolerabilius crederem ſsacerdotem quenquam poſst traditionem curiæ, turpiſssimo quouis mortis genere (dum tamen momẽtaneo momentaneo ) vitã vitam finire, quàm ipſsum longo vitæ interuallo cũ cum tot facinoroſsis hominibus, ac infidelibus ſs æpius tali quotidiana pœ na torqueri: quod forſsan illius animæ ſsalubrius eſs ſset, quia in breui illo vltimo ſsupplicio de cõmiſsis commissis dolens deuotius, ( atq; atque ob id ſsecurius) moreretur. | In triremibus autem vitã vitam agendo nõ non ſsolùm de præ teritis non eſst ſperãdus sperandus dolor, ſsed deteriores mores eos ibidem acquiſsituros, & cum illis morituros veriſsimilius timeri poteſst.