Castillo Sot...: Opera omnia, sive...

 Legal

CAPVT XIII.

CAPVT XIII.

Vſsusfructus, vel alterius ſseruitutis obligatio, an ſsit dandi, vel faciendi? & qui vſsumfructum, vel aliam ſseruitutem conſstituere tenetur, an præcisè ad conſstitutionem adſstringi poſsſsit? vbi quæ hucuſsque dicta ſsunt, breuiter nar|
p. 76
rantur, Vltramontanorum opinio probatur, & l. ſstipulationes non diuiduntur, in verſsiculo, Celſsus, ff. de verborum obligationibus, l. qui vſsumfructum, 43. §. finali, cum l. ſsequenti, ff. de vſsufructu, l. ſsi vſsusfructus mihi in biennium, ff. de vſsufructu legato, ſsingulariter, & verè explicantur.

SVMMARIVM.

  • 1 Vſsusfructus, vel alterius ſseruitutis conſstituendæ obligatio, an ſsit dandi, vel faciendi? & numeris ſsequentibus.
  • 2 Prædictam obligationem dandi eſsſse, defenditur, & per torum caput, atque hoc numero concludens ratio redditur.
  • 3 Obligatio ſsimplex dandi, quæ dicatur; quæ faciendi?
  • 4 Angeli de peruſsio doctrina in bac materia, nouè adducta, & probata per Authorem.
  • 5 Vſsumfructum, vel aliam ſseruitutem qui tenetur conſstituere, dare tenetur, & ad dandum vel conſstituendum, præcisè aſstringi poteſst.
  • 6 Vdalrici Zaſsij opinio in hac materia nouè expenditur, & confutatur per Authorem.
  • 7 Raphaëlis Fulgoſsij arguta, & ſsubtilis reſsolutio in hac materia, nouè adducta, & probata per Authorem.
  • 8 Andream Alciatum rectè intellexiſsſse, & tractaſsſse iſstam materiam.
  • 9 Quæ ſsint ſsuperioris Diſsputationis vtilitates, & effectus, remiſsſsiuè.
  • 10 Proponitur difficultas leg. vſsumfructum 43. §. finali. ff. de vſsufructu.
  • 11 Et Alexandri intellectus confutatur.
  • 12 Facti obligationem præciſsam non eſsſse ex ſsententia communi, ſsed poſst moram ſsuccedere obligationem ad intereſsſse.
  • 13 Facti obligationem præciſsam eſsſse contra communem.
  • 14 L. ſstipulationes non diuiduntur, in verſsiculo, Celſsus, ff. de verborum obligationibus, explicatur.
  • 15 Legis, qui vſsumfructum, 43. § finali, ff. de vſsufructu, difficultas diſsſsoluitur, & num. ſsequentib. vera ratio illius textus proponitur.
  • 16 L. quæſsitum, ff. de vſsufructu, explicatur.
  • 17 Legis, ſsi vſsusfructus mihi in biennium, ff. de vſsufructu legato, vera ratio adducta.
  • 18 Proponitur difficultas legis, ſsi ſseruum, §. finali, ff. de verborum obligationibus, vbi Mariani Socini Iunioris ratio nouè confutatur, & verior ratio redditur.
  • 19 Vſsusfructus earum rerum, quæ vſsu conſsumuntur, obligatio dandi eſst.
QVoniam vſsumfructum, & alias ſseruitutes, primò promitti ex quocumque, ſsolemni tamen contractu; poſstmodùm verò conſstitui: promitterèque, & conſstituere ſseruitutes, diuerſsa eſsſse, capitibus præcedentibus adnotauimus. Videndum eſst nunc, quod difficile eſst, & diuerſsis Doctorum ſsententiis intricatum: Vtrùm vſsusfructus, vel alterius ſseruitutis conſstituendæ
1
* obligatio, ſsit dandi, vel faciendi, & qui vſsumfructum vel aliam ſseruitutem conſstituere tenetur, an præcisè ad conſstitutionem adftringi poſsſsit? In qua quæſstione, variè ſse inuoluunt Doctores communiter, in l. 2. §. & harum, ff. de verborum obligationibus, vbi ex propoſsito diſsputarunt Bartolus, num. 3. per totum, Paulus Caſstrenſs. num. 6. verſs. in gloſsſsa, quæ incipit, qui viam, Alexander col. 3. Iaſson num. 21. per totum, Alciatus à num. 35. vſsque ad num. 56. & ibidem latiſsſsimè Ioannes Marcus Aquilinus ex num. 121. cum multis ſsequentib. in 4. parte illius §. Fulgoſsius, Angelus, & Florianus in l. 3. §. dare, ff. de vſsufructu. Idem Florianus in l. qui vſsumfructum, § final. num. 3. eiuſsdem tit. Vltramontani & antiqui, & nouiores alij Doctores, quos ſstatim referam, Caballinus in epitome diuidui, & indiuidui, num. 18. fol. 11. & n. 68. fol. 27. Subtiliter, & eleganter Modernus in labyrint. diuidui, & indiuidui, in princ. n. 68. & 69. fol. mihi 34. quo loco, num. 70. & in explicatione 16. legum ad l. ſsi partem, ff. quemadmodum ſseruitutes amittantur, & ad l. corruptionem, C. de vſsufructu, num. 9. & ſseqq. & n. 27. & 28. Concludentibus rationibus, & argumentis oſsten
2
*dit, prædictam obligationem dandi eſsſse. Quod ante eũeum tenuerunt etiam Petrus, Dinus, Rainerius, Albericus de Roſsate, Chriſstophorus de Caſstill. Raphaël Com. Petrus de Beſsu, Iacobus de Put. Paulus de Caſstro, Aretinus, & moderniores Taurinenſses, in dict. §. & harum, vt refert Alciatus ibi. num. 39. Iacobus, Petrus, Cinus, & Albericus etiam in l. vbi autem non apparet, §. final. ff. de verb. oblig. Bartol. ſsibi contrarius in l. ſsi is qui pro emptore, in tertia quæſstione principali, circa medium, ff. de vſsucapionib. & idem ſsentit in l. ſstipulationes non diuiduntur, in 4. q. principali, ff. de verb. oblig. Aquilinus vbi ſsuprà. Alciatus, & alij ſstatim reſserendi; quãquamquamquam enim traditio, & patientia, factum videantur continere (in quo decipiuntur paſsſsim ij Authores qui contrariam ſsententiam ſsuſstinuerunt) tamen, quia conſstituere, & dare ius ipſsum ſseruitutis perſsonalis, vel realis, principaliter debetur; dicitur obligatio dandi, & non faciendi. Simplex enim
3
* obligatio dandi dicitur, quoties dare dumtaxat principaliter eſst in obligatione, vt cùm debentur centum, vel fundus, aut equus, licèt etiam factum traditionis debeatur, vt latiùs, atque ſsubtiliter probat Modernus vbi ſsuprà, in princ. num. 17. & in dict. l. corruptionem, num. 13. cum ſseqq. & ab eo tranſscribens Caballinus in epitom. diuidui & indiuidui, num. 17. fol. 10. pariter ſsimplex obligatio faciendi dicitur, quoties factum dumtaxat principaliter eſst in obligatione, & tantùm ad faciendum principaliter agi poteſst, etiamſsi datio alicuius rei acceſssoriè, & in conſsequentiam veniat; vti exemplis confirmat Modernus in locis ſsuprà relatis; atque ex antiquio
4
*ribus non malè videtur agnouiſsſse Angelus de Peruſsio in l. 3. ff. de vſsufructu. Dicit enim, notandum eſsſse textum illum, dum dicit: Dare autem, &c. ſsic obligatum ad vſsumfructum, teneri ad dandum, item etiam videri, quòd teneatur pati, vt in ſsimili videmus, quòd obligatus ad dandum, ſsit obligatus ad tradendum; & ſsic ad factum, cùm non poſsſsit dari, niſsi tradatur. Sed ſsoluit in hunc modum, quòd traditio eſst obligationis executio; & ideò non attenditur traditio, ſsed ſsola obligatio, in qua venit datio: vbi autem ipſsum tradi eſst in obligatione, tunc eſst obligatio faciendi, quod in eſsſsectu eſst idem cum ſsententia Moderni, nempe inſspiciendum eſsſse id, quod principaliter eſst in obligatione, quamquam acceſsſsoriè, ſsiue in conſsequentiam aliud veniat. Ex his igitur, & aliis poſstmodum referendis ſsecurè dici poteſst, quòd qui vſsumfructum, vel aliam ſseruitutem
5
* conſstituere tenetur, dare tenetur, & conſsequenter ad conſstituendum, & ſsic ad dandum præcisè aſstringi poteſst; per regulam legis, vbi autem non apparet, §. finali. & l. ſsi ſseruum, §. final. ff. de verbor. obligationib. & alia iura, & fundamenta, quæ latiſsſsimè congerunt, & ſsic defendunt Ioannes Marc. Aquilinus, Alciatus, Modernus Pariſsienſsis & alij in locis ſsuperiùs citatis. Cinus in l. corruptionem, C. de vſsufruct. Bartol. in l. ſstipulationes non diuiduntur, num. 27. in fin. ff. de verbor. obligationib. vbi exiſstimat veram, & iuridicam ſsententiam. Marianus Socinus Iunior num. 347. Albericus in princ. Fulgoſsius num. 4. & Florianus n. 3. in l. 3. § dare, ff. de vſsufructu. Et ita tenendum eſst quicquid aliter intelligat iſstam
6
* materiam Vdalricus Zaſsius in dict. l. ſstipulationes non diuiduntur, n. 32. & 33. fol. mihi 541. Vbi primò refert diſstinctionem Bartoli ibi, quam communem eſsſse dicit, ſscilicet, quòd aut eſst imponenda ſseruitus, ſsiue ſsit realis, ſsiue perſsonalis; & tunc hoc debet præcisè fieri: aut eſst præſstanda patientia, poſstquam ſseruitus eſst conſstituta, & tunc |
p. 77
non compellitur præcisè quis ad factum, ſsed ſsoluendo intereſsſse liberatur, ſsi non præſstatur patientia. Deinde & ſsecundò aſsſserit, hanc aſsſsertionem non eſsſse tutam, per facilem & expeditam rationem ſsecundùm eum; nam imponere ſseruitutem, nihil aliud eſst quàm præſstare patientiam, per textum in dict. l. 3. §. dare, ff. de vſsufructu, & in l. quoties, la 2. ff. de ſseruitutibus. Vnde infert, quòd ſsi diſstinctio Bartoli, & Doctorum procederet, hoc eſsſset imponere verbis legem, cùm re, & effectu non ſsit differentia, nam ſsi concedit Bartolus, quòd nemo poſsſsit cogi ad factum præſstandæ patientiæ, ſsed ſsuccedat intereſsſse, ſsecundùm eum: idem etiam recipi debet in conſstituenda, vel imponenda ſseruitute. Verùm hæc doctrina euidenter conuincitur ex dictis ſsupra, & prædictæ argumentationi facilè, & verè ſsatisfieri poteſst ex his, quæ cum Moderno, & aliis ſsuperiùs adnotaueram; nam licet patientia, aut traditio, factum videantur continere; tamen, quia conſstituere, & dare ius ſseruituris, principaliter debetur, dicitur obligatio dandi. Prætereà, quia etiam is, qui per patientiam ſseruitutem conſstituerit, dare intelligitur, per textum, in dict. § dare, vbi dare videtur, qui induxerit in fundum legatarium, eúmve patiatur vtifrui: & quamuis verum eſsſset, facti obligationem eſsſse, ſsiue ad faciendum tantùm obligatum videri, qui tradere, aut patientiam præſstare tenetur, adhuc præciſsa eſsſset obligatio faciẽdifaciendi vt ſstatim num. 13. contra communem defendam. Idcircò, iſstam materiam rectius intellexit Raphael Fulgoſsius in
7
* l. 1. n. 4. ff. de vſsufructu. Primùm enim docuit ibi, ſstipulationem, ſsiue promiſſionẽpromissionem vſsusfructus eſsſse dandi, & non faciendi: improbátque Bartolum, & alios, qui exiſstimarunt ipſsam obligationem ſseruitutis, vel vſsusfructus, eſsſse pariter dandi, & faciendi, quia vtrumque requiritur, ſsecundùm eos in dict. §. dare. Deinde conſstituit, litteram eiuſsdem §. non legendam copulatiuè: ſsed alternatiuè; quemadmodum enim dare dominium intelligitur dominus, qui induxerit in fundum eum, cui dare velit, vt in l. traditionibus C. de pactis; vel ſsi dominus patiatur ex titulo habili ad traditionem dominij, à creditore poſsſsideri, vt in l. 2. C. de acquirenda poſsſseſsſsïone: ita & in vſsufructu alterutrum horum ſsufficit, ſsicut & in pignore; nam ſsufficit ad conſstitutionem pignoris iure ciuili, vel rem tradere, vel etiam pati, ipſsum creditorẽcreditorem præcedente obligatione nanciſsci. Tandem conſstituit, textũtextum in dict. §. dare, non facere ad propoſsitum pro communi ſsententia, & contrariam ſsatis probari in l. ſstipulationes non diuiduntur, in princ. & in l. 2. §. & harum ff. de verborum obligationibus, quæ loquuntur in ſstipulationibus, quæ in dando conſsiſstunt, & tamen ibi fit mentio ſseruitutis: nec obſstare litteram textus, in dicto §. dare, nam ſsimile eſst in obligatione dandi fundi; nam dare intelligitur, ſsi tradat, vt in l. ſsi ſstipulatus, ff. de vſsuris: ſsicut dicimus & in re corporali; nam in conſequẽtiaconſequentia ſstipulor rem tradi, vt in l. ratio. §. 1. ff. de actionibus empti. Idem etiam tradit, & rectè intelligit iſstam materiam Andreas Alciatus in dict. §. &
8
* harum, ex n. 35. Primò enim pro vtraque parte leges, & fundamenta adducit. Deinde veriorem ſsententiam eſsſse dicit, quòd promittens ſseruitutem dicatur ſsimpliciter obligatus ad dandum, nec attẽdendumattendendum eſsſse, quòd teneatur præſstare patientiam, quæ ſsuccedit loco traditionis, quoniam iſstud venit in conſsequentiam: poſstmodùm vero, ex num. 44. ad iura, & fundamenta contraria reſpõdetrespondet, & ſsingulariter explicat textum, in dict. l. 3. §. dare, ff. de vſsufructu, atque ſsuperioris diſsputationis nonnullas
9
* vtilitates, & effectus congerit, vt ibi videri poterit, ex num. 52. cum ſsequentibus.
Nec vrgent in contrarium textus in l. qui vſsumfructum, 36. §. finali. ff. de vſsufructu, vbi qui fuit in mora,
10
* in præſstando vſsumfructum, tenetur ad intereſsſse mortuo ſseruo: vti Bartolus in Summario, & omnes Doctores cõmunitercommuniter adnotarunt ibi, & clarè conſstat ex verbis eius textus, ſscribit enim Africanus: Vſsusfructus ſserui Titio legatus eſst; & cùm per hæredem ſstaret, quominùs præſstaretur, ſseruus mortuus eſst: aliud dici non poſsſse ait, quàm in id obligatum eſsſse hæredem, quanti legatarij interſsit, moram factam non eſsſse: vt ſscilicet ex eo tempore in diem, in quo ſseruus ſsit mortuus, vſsusfructus æſstimetur. Cui illud quoque conſsequens fit, vt ſsi Titius ipſse moriatur: ſsimiliter ex eo tempore, quo mora Titio facta ſsit, in diem mortis æstimatio vſsusfructus hæredi eius præſstetur. Ergo videtur, quòd prædicta obligatio dandi vſsumfructum, potiùs ſsit faciendi, quàm dandi, cùm poſst moram ſsuccedat obligatio ad intereſsſse. Huic difficultati ſsuccurrit Alexander in
11
* dict. l. ſstipulationes non diuiduntur, dicens, quòd in dict. §. finali, hæres non erat ampliùs obligatus ad conſstituendum vſsumfructum, quia cùm teſstamento fuiſsſset relictus, ab adita hæreditate habebatur pro conſstituto; & ſsic ſsolùm erat obligatus ad patientiam, & ſsic ad factum: ideò ſsuccedit obligatio ad intereſsſse, ſsi non facit hæres, ex verſsic. Celſsus, dictæ leg. ſstipulationes non diuiduntur. Sed improbat Marianus Socinus ibid. num. 347. per textum ſstatim ſsequentem in l. quæſsitum, 44. ff. de vſsufruct. vbi diſsponitur idem, cùm per ſstipulationem debitus eſst vſsusfructus, & per moram non fuit præſstitus; & tamen tunc vſsusfructus non habetur pro conſstituto, ſsed conſstitutione opus eſst. Deinde conuincitur Alexander ex textu, in dict. l. 3. §. dare, ff. de vſsufructu, qui loquitur, quando vſsusfructus relictus fuit in teſstamento, & nihilominùs dicit, quòd hæres tenetur dare. Vnde pro vera explicatione conſstituendum eſst primó, prædictam ſsolutionem Alexandri originaliter fuiſsſse Bartoli, in l. ſsi vſsusfructus mihi in biennium, ff. de vſsufructu legat. quem refert, & nonnullis fundamentis rectè improbat Iaſson (quem omiſsit Socinus) in dict. l. 2. §. & harum, ff. de verborum obligat. num. 21. verſsic. Quid tenendum. Secundò, non eſsſse ita certum id, quod pro
12
* vero, & indubitato ſsupponunt Alexander, & Bartolus; obligatum ad aliquid faciendum non teneri præcisè facere, ſsed liberari, ſsoluendo intereſsſse, ſsiue poſst moram ad intereſsſse obligationem ſsuccedere, quamuis idem defendant etiam ipſse Bartolus, & Doctores communiter in dict. l. ſstipulationes non diuiduntur, & ex multis veram, & communem reſsolutionem agnoſscant Antonius Gomez tom. 2. variarum, cap. 10. de indiuiduis; num. 22. Baeça de inope debitore, cap. 1. num. 4. Parladorius rerum quotidianarum, lib. 1. cap. 6. §. 2. num. 1. Matienço in l. 2. tit. 16. lib. 5. nouæ recopilat gloſsſsa 6. in princ. Ioannes Guttierez de iuramento confirmatorio, 1. part. cap. 39. in princ. & Petrus Dueñas regula 155.
13
* Contrarium enim, facti obligationem præciſsam eſsſse, nec ex ſsimplici mora ſsuccedere obligationem ad intereſsſse, rectiùs docuerunt Gloſsſsa in l. vnica, C. de ſsententiis, quæ pro eo quod interest. Martinus Doctor antiquiſsſsimus relatus per BartolũBartolum, in dict. l. ſstipulationes non diuiduntur, num. 36. in princ. Corraſsius Miſscellan. Iuris ciuilis, lib. 2. cap. 3. Cuiacius in dicta l. ſstipulationes non diuiduntur. Modernus in l. ſsi quis ab alio, in fin. ff. de re iudicata, & in tractatu diuidui, & indiuidui, in princ. num. 69. in fin. verſs. Nimis enim erroneum, fol. 35. & 2. part. 2. partis. numer. 319. fol. 245. D. Ferdinan. Mendoça diſsput. iuris ciuil. lib. 3. cap. 2. num. 11. verſsic. Quod adeò, fol. 572. Curtius optimè comprobans in d.l. vnica, numer. 60. vbi Iacobus de Sancto Georgio num. 61. dicit, hanc eſsſse veriſsſsimam ſsententiam, & cõtrariamcontrariam nulla lege probari: nec re vera probat eam text. in d.l. ſstipulationes non diuiduntur, in verſsic Celſsus;
14
* nam qui promiſsit aliquid facere, præcisè tenetur ad factum. Sed quia aliquando poſst moram promiſsſsor facti adimplere non poteſst id, quod promiſsit, vel ſsi poteſst, iam ſstipulatoris, ſsiue creditoris non intereſst illud fieri, fauore ipſsius, odióque debitoris, ſsiue promiſsſsoris moroſsi, ſsuccedit obligatio ad intereſsſse; non tamen liberatur ab obligatione faciendi: ſsic enim ex ſsua mora, & culpa commodum reportaret, quod iuri, & rationi minimè conuenit, vt euidens eſst. Stipulator ergo petere poteſst, vel factum præcise præſstare, vel æſstimationem ſsoluere, illudque eligere, quod ſsibi magis expedire decernat.
Tertiò conſstituendum eſst, ſsuperiorem difficultatem |
p. 78
dictæ legis, qui vſsumfructum, 43. § finali, ff. de vſsufructu. diſstinctione componendam eſsſse: nam aut debet quis de præſsenti vſsumfructum conſstituere pro tempore futuro, & tunc præcisè compellitur ad conſstituendum, & ſsic ad dandum, iuxta opinionem, quam defendimus: aut agitur de conſstitutione, vel obligatione conſstituendi, quæ tempore præterito fuit. vtputà ſsi lapſsum fuerit tempus in totũtotum, vel pro parte, quo vſsusfructus debebatur; & tũctunc quia impoſsſsibile eſst, vt idẽidem vſsusfructus, qui debebatur, poſsſsit conſstitui, cùm ipſse varietur ex tẽporetempore, itavt alius futurus ſsit, quàm qui legatus fuerit; aliud dici non poteſst, niſsi quòd æſstimatio debeatur, vt acutè IureConſsultus conſsiderauit ibi. & ſsic declarat Alciatus in dicta l. 2. §. & harum, num. 45. ff. de verborum obligationibus. Marianus Socinus Iunior in dict. l. ſstipulationes non diuiduntur. num. 348. qui. num 350. rectè aduertit, legum, quæſsitum, ff. de vſsufructu (quæ ſstatim ſsequitur,
16
* poſst dictum §. finalem) quatenùs dicit temporis præteriti vſsumfructum, & operas rectè peti, exponi debere, ideſst, vſsusfructus, & operarum æſstimationem. Quod anteà expoſuerãtexpoſuerant Accurſsius, & Bartolus ibi. idem Bartolus in l. ſsi vſsusfructus mihi in biennium, ff. de vſsufructu
17
* legato, cuius legis, & prædictorũprædictorum veram rationẽrationem optimè, ac verè aſsſsequutus eſst Cuiacius in recitationibus ſsolemn. in lib. Digeſstorum, ad dictam l. ſsi vſsusfructus mihi, vbi rectè probat, vſsumfructum tempore finiri, quoties ad certum tempus vſsusfructus legatur, veluti biennio, aut triẽniotriennio: quòd ſsi per hæredis moram, & calliditatem factum ſsit, vt intra biennium non cederetur, & conſstitueretur legatario vſsusfructus, poſst biennium integra eſst actio ex teſstamento legatario in id, quod intereſst aduerſsus hæredem, qua conſsequetur vſsusfructus æſstimationem bimam: nam etſsi quæ alia res legata perempta eſsſset, (ſsicut & hic vſsusfructus peremptus eſst tempore biennij) poſst hæredis moram, hæres legatario teneretur actione ex teſstamento, l. ſsi ex legati cauſsa, ff. de verb. oblig. Ratio eſst, quoniam res ipſsa iam peti non poteſst, quæ in rerum natura eſsſse deſsiit, nec dari poteſst, ſsed peti poteſst æſstimatio rei peremptæ, quæ poſst moram hæredis in petitionem venit, l. eum qui, §. 1. ff. de iureiurando, l. cùm res, §. vltimo, ff. de legatis primò; & ita etiam, vſsusfructus ipſse peti iam poſst biennium non poteſst, quoniam illud tempus vſsufructui præſstitutum fuit, quia ſsi vſsusfructus peteretur poſst biennium, alius peteretur, quàm qui legatus eſst; non petitur ergo poſst biennium, quia peremptus eſst, ſsed petitur æſstimatio bima, ex textu valde ſsingulari, qui prædictum doctrinam tradit in dict. l. ſsi vſsusfructus mihi in biennium.
Nec prædictæ diſstinctioni, & reſsolutioni obſstat tex
18
*tus in l. ſsi ſseruum, §. finali. ff. de verborum obligationibus, vbi homo mortuus, qui promiſsſsus, & debitus erat, adhuc poſst mortem in petitionem venit, & in obligationem. Quia dici poteſst, quòd ille textus procedat in mera, aut ſsimplici obligatione dandi; ſsed in noſstra quæſstione, obligatio eſst mixta dandi, & faciendi, & ſsic poteſst peti æſstimatio. Ita reſspondet Marianus Socinus Iunior, in dict. l. ſstipulationes non diuiduntur, num. 349. cuius ſsolutio euidenter deſstruitur ex his, quæ cum Moderno in initio huius capitis adnotauimus. Maximè, quia prædictam obligationem dandi eſsſse ſsimpliciter, aut principaliter; ſsiue factum traditionis, vel patientiæ, illius naturam non immutare, rectiùs probarunt ij, quos num. præcedentibus præcitaui. Idcircò dicendum erit, verum eſsſse, quòd in obligatione dandi, res perempta adhuc duret in obligatione, quoad petitionem, & alios effectus, de quibus in dicto §. finali, & plenè per Doctores ibidem, qui veram rationem huiuſsce rei aſsſsignant: cæterùm in terminis dictæ l. qui vſsumfructum, §. fin. ff. de vſsufructu, poſsito quòd obligatio illa conſstituendi vſsumfructum dandi ſsit, vt verum eſst, in petitione, ſsiue in obligatione, ſseruo perempto, dumtaxat æſstimatio vſsusfructus venit, ex ratione dictæ leg. ſsi vſsusfructus mihi in biennium. Re igitur perempta, aliud eſst, in obligatione dandi, hominem ſsimpliciter, & pleno iure contineri; aliud verò, hominis vſsumfructum tantùm deberi, ex dictis iuribus.
Quartò & vltimò conſstituo, præfatam Vltramontanorum opinionem, indubitanter procedere in vſsufructu earum rerum, quæ vſsu conſsumuntur; nam talis obligatio eſst dandi tantum, ex quo non requiritur aliqua patientia, ſsed dominium, & poſsſseſsſsio transferuntur in vſsufructuarium, l. ſsi tibi. ff. de vſsufructu earum rerum, & aduertit Alciatus in dicto §. & harum, n. 50.
Loading...