Castillo Sotomayor: Opera omnia, sive quotidianarum controversiarum iuris

preceding text ...

back | | continue

CAPVT XXV.

Sylua cædua, vel non cædua vtrùm in vſsufructu ſsit, & fructuarius an & quando arbores fructiferas, vel non fructiferas incidere poſsſsit? vbi hæc materia plena, clara tamen & diſstincta manu tractatur, nõnullanonnulla nouè adnotata per Authorem cum diſstinctione multorum caſsuum in medium proferuntur; de hac re eruditiſsſsimi D. Petri de Barboſsa commentaria in l. diuortio, §. ſsi fundum, ff. ſsoluto matrimonio, commendantur omninò.

SVMMARIVM.

1 Vſsufructuarius arbores fructiferas incidere non poteſst, aliàs ius vſsusfructus amittit, & ad intereſsſse etiam damni & deteriorationis tenetur.
2 Idemque ius in emphyteuta ſseruatur.
3 Et in colono, vel conductore.
4 Arborum inciſsio, & quodlibet aliud damnum, in dubio, facto & culpa fructuarij, coloni, emphyteutæ, & ſsimilium, obueniſsſse præſsumitur.
5 Pater legitimus adminiſstrator & vſsufructuarius bonorum aduentitiorum filij arbores fructifer as incidere non poteſst.
6 Vſsufructuarius, emphyteuta, colonus, & ſsimiles, citra omnem pœnam incidere poſsſsunt arbores fructiferas ad vſsum deſstinatum.
7 Vſsufructuarius, emphyteuta, colonus, & ſsimiles, incidere poſsſsunt arbores fructiferas, pro reparatione fundi, ex ſsententia multorum: ſsed contrà infrà n. 21.
8 Dummodà inciſsio talis, arbitrio boni viri fiat, & pro modo neceſsſsitatis, atque ita, vt fundus deterior non fiat: ſsed indiſstinctè contrarium infrà, dicto n. 21.
9 Emphyteuta mutare poteſst formam rei, ſsi tali mutatione rem meliorem reddat & conſsequenter reducere poteſst ſsyluam ad pratum, vel ad terram aratoriam, ſsi id vtilius ſsit, ex ſsententia quorundam.
10 Vſsufructuarius non poteſst mutare formam rei fructuariæ. etiam in aliam vtiliorem.
11 Emphyteuta ex ſsententia Baldi, quæ verior eſst, non poteſst mutare formam rei etiam in melius, & conſsequenter nec ſsyluam exſstirpare, & ibi vineam plantare, vel ex ea terram aratoriam facere.
12 Niſsi quando probatur, hanc eſsſse regionis conſsuetudinem.
13 Emphyteuta mutare poteſst formam fundi in melius, quando mutatio fieret in aliam formam latentem in ipſso fundo.
14 Vſsufructuarij potentius ius habent in vſsufructu, quàm colonus & conductor in re conducta.
15 Colonus, vel conductor, non poſsſsunt mutare formam rei etiam in melius; & vide, numero præcedenti.
16 Vſsufructuario, emphyteutæ, colono, & ſsimilibus, non licere arbores fructiferas incidere, etiam vbi fundus ex inciſsione fieret fructuoſsior, contra nonnullos.
17 Vſsufructuarius, & emphyteuta, an excuſsentur, ſsi loco arborum exciſsarum, alias ſsubſstituant, & plantent, & qualiter, & quo tempore fieri debeat ſsubſstitutio, vt illos excuſsare poſsſsit, & tribus numeris ſsequentibus.
18 Vincentium Carocium non rectè expendiſsſse nonnulla iura, nouè, & verè adnotatum per Authorem.
19 Petri de Barboſsa reſsolutio in hac materia probata, & pro ea ponderatus per Authorem textus in l. æquiſsſsimum, §. 1. ff. de vſsufructu.
p. 107
20 Paulum de Montepico lapſsum in allegatione l. agri, 22. ff. de vſsufructu.
21 Vſsufructuarium non poſsſse exſscindere arbores fructiferas etiam pro reparatione fundi, contra communem defenditur cum nonnullis, & meliùs, quàm adhuc comprobatur.
22 Poſsſse tamen aridas, ſsiccas, & vetustas exſscindere.
23 Arbores vi ventorum, vel fluminis euulſsæ, vtrùm ad fructuarium pertinere debeant, & quando illis vti poſsſsit?
24 Arbores vi ventorum, vel ſsimili impetu euulſsæ, locatoris ſsunt, nec poteſst colonus pro ſse retinere modo aliquo.
25 Idémque dicendum eſsſse in arboribus grandibus naſscentibus, & renaſscentibus, quæ domini eſsſse debent, etiamſsi conductor eas plantauerit; ex ratione, quæ hoc numero aſsſsignatur.
26 Vſsufructuarius an poſsſsit incidere arbores cæduas, quæ breui, aut non breui tempore renaſscuntur: & quæ citò aut breuiter non renaſscuntur, an dici poſsſsint cæduæ, vt in fructu reputari debeant?
27 Vſsufructuarius an poſsſsit incidere arbores grandes in ſsylua non cædua exiſstentes.
28 vſsufructuarius cædere poteſst indiſstinctè ſsyluam cæduam vſsque ad radices.
29 Vſsufructuarius in cædendo ſsyluam cæduam, an teneatur obſseruare modum & conſsuetudinem teſstatoris, & numeris ſsequentibus.
30 Teſstator in dubio legaſsſse cenſsetur fructus, quemadmodum viuo eo percipiebantur.
31 Vſsufructuarius arbitrio boni viri vti non videtur, qui contra ſsolitum teſstatoris modum arbores incidit.
32 L. diuus, ff. de vſsu & habitatione, quòd nihil faciat pro reſsolutione Barboſsæ.
33 L. ſsi abſsente, 55. §. finali, ff. de vſsufructu, quam pro ſse expendit Barboſsa, quòd poſsſsit contra eum retorqueri, iuxta explicationem Gloſsſsæ ibi.
34 Petri de Barboſsa opinio, in quæſstione agitata ex n. 29. quòd de rigore iuris fortaſsſsis verior ſsit.
35 Sylua cædua quæ dicatur?
36 Vſsusfructus ſsyluæ cæduæ multum intereſsſse, an principaliter legetur, an verò principaliter relinquatur fundus cui ſsylua accedit, & explicatur l. ex ſsylua, 11. ff. de vſsufructu.
37 L. ſsed ſsi grandes, 12. ff. de vſsufructu, explicata; & Franciſsci Connani, & Petri de Barboſsa interpretatio recepta.
38 Vſsufructuarius ex ſsylua non cædua vtrùm poſsſsit arbores incidere, & materia l. ex ſsylua, 11. ff. de vſsufructu, remiſsſsiuè tractata.
39 Vſsufructuarius ex ſsylua non cædua an poſsſsit arbores incidere, quoties aliàs inutile legatum eſsſset.
40 Et Petri de Barboſsa mens explicata.
41 Conſsuetudo regionis attendi debet, maximè in coniecturanda, & exequenda defuncti voluntate.
42 Sylua non cædua quæ dicatur?

QVæſstionibus præcedentibus proximum eſst inquirere nunc, vtrùm vſsufructuarius incidendo arbores fructiferas, vel non fructiferas, arbitrio boni viri vti non videatur, vt inde expelli poſsſsit; an verò incidendi arbores facultas, iure ipſso conceſsſsa illi videatur? Qua in quæſstione vt plena, clara tamen, & diſstincta manu procedam, confusè enim loquuntur Doctores, ſsequentes caſsus conſstituere omninò neceſsſsarium duxi: iis enim, quæ hactenus ſscripſserunt Doctores, atque in ſscriptis eorum præceſsſserunt, dilucidè & diſstinctè percipi poterunt. Primò igitur conſstituo, quòd vſsufructua

*rius arbores fructiferas incidere non poteſst, aliàs ius vſsusfructus amittit, & ad intereſsſse etiam damni, & deteriorationis tenetur, l. æquiſsſsimum, 17. §. fructuarius, cum ſsimilibus ff. de vſsufructu, l. 27. tit. 11. partita 4. Doctores communiter in l. diuortio, §. ſsi fundum, ff. ſsoluto matrimonio. Paulus in authent. qui rem, num. 3. & ibi Decius num. 5. C. de ſsacroſsanctis Eccleſsiis, & cum Rolando, Albano, Iulio Claro, Tiraquello, Ruino, Ioſsepho Ludouico, Menochio, Pinello, & Cephalo, optimè probat, & aliorum ſsententiam impugnat Petrus de Barboſsa in dicta l. diuortio, §. ſsi fundum, num. 17. & 18. pet totum, fol. 1042. & vltra eum idem tenent Alexander in conſs. 118. n. 2. & 3. lib. 5. Crotus in conſs. 115. vol. 1. Paulus de Montepico in l. Titia cum teſstamento, §. Titia cùm nuberet, de legatis 2. quæſst. 36. num. 128. Michaël Graſsſsus receptarum ſsententiarum, §. legatum, quæst. 33. in princ. Ioannes Garſsia de expenſsis & meliorationibus, cap. 11. num. 31. & 32. Mieres de Maioratu part. 4. q. 39. num. 5. Caualcanus deciſs. 32. num. 40. part. 1. Idemque ius in emphyteuta obſseruatur; is enim, ſsi arbores fru

*ctiferas incidat, in commiſsſsum incidit, ac expelli poteſst, quaſsi fundum emphyteuticum deteriorauerit, vt dicit Baldus in dicto §. ſsi fundum, & plenè comprobat, & ſsic defendit Barboſsa ibidem, num. 15. & 16. fol. 1040. Beroius in cap. potuit, num. 87. de locato, Paulus de Montepico in dicto §. Titia cùm nuberet, dicto num. 128. verſsiculo, fui interrogatus multoties. Alexander dicto conſs. 118. num. 8. vol. 5. Iulius Clarus §. emphyteuſsis, quæst. 26. Ioannes Garſsia dicto cap. 11. num. 34. Cephalus in conſs. 139. n. 15. lib. 2. Burſsatus in conſs. 91. num. 3. lib. 1. Colonus etiam, vel Conductor eodem iure adſstringitur, & arbores fru

*ctiferas incidens, à iure ſsuo cadit, & de damno dato tenetur, ex l. in fraudem, §. conductor, ff. de iure fiſsci, iuncta doctrina Iaſsonis in dicta l. diuortio, §. ſsi fundum, n. 2. & communi reſsoluta per Ioſsephum Ludouicum, deciſs. Peruſsina, 94. part. 2. Menoch. conſs. 130. num. 4. & ſseqq. lib. 1. Anguiſsſsol. conſs. 99. Borgninum Caualcanum deciſs. 44. num. 72. in princ. 1. parte. Vincentium Carocium de locato & conducto, gradu 4. accidentium, quæſst. 7. n. 5. & 6. & num. 12. fol. 191. quo loco ex aliis firmat, hoc adeò verum eſsſse, vt in dubio arborum inciſsio, & quod

*libet aliud damnum, facto, & culpa fructuarij, coloni, emphyteutæ, & ſsimilium obueniſsſse præſsumatur, & tenet etiam, vbi rationem aſsſsignat, & recté explicat Barboſsa in dicto §. ſsi fundum, num. 20. verſs. in dubio ſsanè, Denique nec pater legitimus adminiſstrator, & vſsu

*fructuarius bonorum aduentitiorum filij, arbores fructiferas incidere poteſst, vt ſscribit Angelus in l. vltima, §. ſsin autem legata, in fine, C. de bonis quæ liberis. Cæpola de ſseruitutibus rusticorum, cap. de montibus n. 13. Roland. in conſs. 49. num. 18. lib 2. Arias Pinellus 2. part. leg. 1. C. de bonis maternis, num. 60. verſs. manebit autem. Tiraquellus de tractatu conuentionali, dicto §. 3. gloſsſsa vnica num. 24. circa finem.

Nunc tamen limitatur ſsuperior reſsolutio, vt non

* procedat primò, quando vſsufructuarius, emphyteuta, colonus, & ſsimiles, inciderent arbores fructiferas ad vſsum deſstinatum; tunc enim citra pœnam caducitatis, & omnem aliam pœnam id efficere poſsſsent: quod ex aliis multis ſsecurè admittunt, & latiùs declarant Paulus de Montepico in l. Titia cum teſstamento, §. Titia cùm nuberet, de legat. 2. quæſst. 36. num. 128. Curtius Senior conſs. 71. columna penultima. Natta in conſs. 601. num. 6. volum. 3. Federicus Scot. in conſs. 2. num. 3. Borgninus Caualcanus de vſsufructu mulieri relicto, num. 146. & deciſs. 44. num. 52. & communem opinionem profitetur Vincentius Carocius dicta quæſst. 7. num. 20. & 21. fol. 191.

Secundò limitatur, vt minimè procedat, quoties ar

*bores fructiferæ pro reparatione fundi fructuarij exſscinderentur; id enim citra omnem pœnam licere debet fructuario, emphyteutæ, colono, & ſsimilibus, vt ſscribunt Doctores communiter in l. diuortio, §. ſsi fundum, ff. ſsoluto matrimonio, vbi Alexander, & Aretinus in id expendunt textum, in l. Arboribus, & in l. ex ſsylua, ff. de vſsufructu, & ſsequuntur alij relati per Tiraquellum dicto §. 3. gloſsſsa vnica, num. 29. Michaël Graſsſsus receptarum ſsententiarum, §. legatum, quæſst. 33. in princ. verſs. quam communem. Menochius in conſs. 13. num. vltimo, lib. 1. Anguiſsſsol. in conſs. 14. Ioſsephus Ludouicus deciſs. 8. |

p. 108

num. 9. Antonius Maluaſsſsia in conſs. 38. num. 5. lib. 1. vbi num. 24. verſs. Tertium, ex mente communi declarat id

* procedere, dummodò inciſsio talis, arbitrio boni viri fiat, & pro modo neceſsſsitatis; atque ita, vt fundus deterior non efficiatur: quam etiam modificationem admittit, Vincentius Corraſsius de locato & conducto, dicta quæſst. 7. num. 28. fol. 161. & eſst de mente Menochij vbi

* ſsuprà, qui cum aliis adnotauit ibidem, emphyteutæ, & colono licitum eſsſse arbores incidere, ſsyluam exſstirpare, & prædia colere, ac ſseminare, ſsi ex eo meliora, ac maioris redditus efficiantur. Quod tenent etiam Aluarus Valaſscus conſsult. 50. num. 9. Bologninus in conſs. 67. num. 5. & alios referens Aurelius Corbulo tractatu de cauſsis ex quibus emphyteuta iure ſsuo priuatur, 10. cauſsa. num. 4. 5. & 6. fol. 41. vbi ſsecure probant, poſsſse emphyteutam mutare formam rei, ſsi tali mutatione rem meliorem reddat, & conſsequenter reducere poſsſse ſsyluam ad pratum, vel terram aratoriam, ſsi id vtilius ſsit. Quod in vſsufructuario nullo modo procedere poteſst,

* cùm ipſse non poſsſsit mutare formam rei, etiam in aliam vtiliorem, l. hactenus, 8. §. finali, cum l. ſseq. l. vſsufructuarius nouum. 51. l. æquiſsſsimum, 17. §. fructuarius. ff. de vſsufructu, l. vlt. ff. de vſsu & habitatione, & alio capite infrà hoc eodem libro latiùs explicabitur. Sed ne

*que in emphyteuta procedere poſsſse, expreſsſsim docuit Baldus in l. 1. num. 11. C. de iure emphyteutico, vbi concludit, quòd emphyteuta non poteſst mutare formam rei etiam in melius, & conſsequenter neque exſstirpare ſsyluam, & ibi vineam plantare, vel ex ea terram aratoriam facere, quia quamuis forſsan hoc ſsit vtilius, tamen non eſst licitum emphyteutæ formam rei mutare, aliàs incidit in commiſsſsum: & hanc partem tuentur quamplures relati per Aurelium Corbulo vbi ſsuprà, num. 2. & 3. fol. 41. & cum Iaſsone, Cagnolo, Tiraquello, Paulo, Fuſsco, Franciſsco Marco, Molina, Riminaldo, & aliis eruditè defendit, & contrariæ partis argumentis integrè ſsatisfacit Barboſsa in dicta l. diuortio, §. ſsi vir, ex num. 31. vſsque ad num. 36. & in dicto §. ſsi fundum, num. 20. vbi dicit contrariam ſsententiam tantùm ad

*mittendam, quando probaretur, hanc eſsſse regionis conſsuetudinem, vel vt inquit num. 34. in dicto §. ſsi vir,

* emphyteutam mutare poſsſse formam fundi in melius, quando mutatio fieret in aliam formam latentem in ipſso fundo, vt latiùs explicat ibid. num. 32. & 33. idem etiam in colono, vel conductore obſseruandum eſsſse eui

*denter probatur ex eo, quòd vſsufructuarij potentius ius habent in vſsufructu, quàm colonus, & conductor in re conducta, vt conſstat ex Ruino in conſs. 58. num. 3. & in conſs. 59. num. 1. vol. 1. Curtio Seniore in conſs. 70. n. 8. lib. 1. Caualcano deciſs. 44. num. 72. ante finem, 1. part. emphyteutam etiam potentius ius habere, nemo eſst qui dubitet, imò ex ſsuperioribus Authoribus colligitur apertè: ergo colono, aut conductori non debet cenſseri permiſsſsum, quod vſsufructuario, & emphyteutæ denegatum eſst. Deinde quoniam in terminis, quod colonus, vel conductor non poſsſsint mutare formam rei, etiam in

* melius, niſsi multis conſsideratis, & cùm apparet manifeſstè iuxta voluntatem domini fieri, tenet expreſsſsim Vincendus Carocius de locato & conducto, 4. gradu accidentium, quæſst. 7. num. 26. & 27. fol. 191. qui hac de re videri poterit, cùm occaſsio ſse offeret.

Ex dictis adhuc, vltra ſsuperiores, animaduertendum

* erit, non malè dubitaſsſse Andream Tiraquellum de retractu conuentionali, §. 3. gloſsſsa vnica, num. 27. & 28. vtrùm vera ſsit, nec ne, communis Doctorum traditio, de qua ibi, quatenus dicunt, vſsufructuario, emphyteutæ, colono, & ſsimilibus, licitum eſsſse debere, arbores fructiferas incidere, vbi fundus ex inciſsione fieret fructuoſsior, quàm eſsſset antè: quod vltra relatos per Tiraquellum vbi ſsuprà, videntur admittere Baldus in conſs. 290. num. 2. lib. 2. Bolognetus in conſs. 67. Molina de Hiſspanorum primogeniis, lib. 1. cap. 22. ſsub num. 5. Ioannes Garſsia de expenſsis & meliorationibus, cap. 14. n. 11. & cap. 16. num. 41. Sed cùm ſsuprà dictum fuerit, vſsufructuarium, emphyteutam, colonum, & ſsimiles non poſsſse mutare formam rei, etiam in melius, nec poterunt etiam ipſsi rem fructuariam, ſsiue arbores exſscindere, quamuis exciſsione, vel mutatione res fieret vtilior; quod ſsatis comprobatur ex his, quæ ad propoſsitum ſscribit Barboſsa in dict. l. diuortio, §. ſsi vir, n. 31. 32. 33. & 34.

Deinde animaduertendum erit, ad limitationem eorum, quæ dicta ſsunt ſsuprà, an ſsit vera Iaſsonis ſsententia,

* qui in dicta l. diuortio, §. ſsi fundum, ff. ſsoluto matrimonio, num. 4. ad finem, exiſstimauit, vſsufructuarium, & emphyteutam excuſsari, ſsi loco arborum exciſsarum alias ſsubſstituant, argumento textus, à contrario ſsenſsu, in l. in fraudem, 45. §. ſsi conductor, ff. de iure fiſsci, Deinde, quòd tunc propter ſsubſstitutionem videtur ceſsſsare deterioratio, & ſsic etiam videri debet ceſsſsare amiſsſsio iuris propter deteriorationem incurſsa. Quod tenent etiam Cæpola, Crotus, Rolandus, Ioſsephus Ludouicus, Molina, Gama, & Valaſscus, quos ad id congeſsſsit in vnum Barboſsa in dict. §. ſsi fundum, num. 18. ad finem, vbi num. 19. refert quòd Alexander, ibid. n. 2. poſst Cumanum, & Imolam, intellexit hoc eſsſse verum, quando arbores exciſsæ eſsſsent veteres, ita vt vtilius eſsſset eas exſscindere, & alias ſsubſstituere, aliàs ſsecus. Et ſsubſscribunt Vincentius, Paulus de Montepico, Curtius Iunior, Siluanus, Franciſscus Marcus, Campegius, Tiraquellus, Alciatus, & Rolandus; quos retulit idem Barboſsa vbi ſsuprà, dicto num. 19. & vltra eum ſsic procedere prædictam limitationem, & habere locum tantùm in arboribus admodùm antiquis, corruptis, aut parum infructuoſsis, non in aliis poſst Angelum, Fulgoſsium, Caſstrenſsem, Riminaldum, & Redoanum, reſsoluit Vincentius Carocius de locato & conducto, 4. gradu ac

*cidentium, quæſst. 7. num. 24. 25. & 26. fol. 192. qui exiſstimauit pro hac doctrina benè facere textum, in l. æquiſsſsimum, 17. § 1. & in l. agri, 22. & in l. vetus, 75. ff. de vſsufructu, & verè illa iura nihil probant, nam in dicta l. agri, & dicta l. vetus, agitur de ſsubſstitutione diuerſsa, hoc eſst, de ea, quæ in locum arborum demortuarum fieri debet, non de ea, quæ fieret per fructuarium, ad effectum excuſsandi ſse, proptereà quòd alias arbores incidiſsſset, & in dict. l. æquiſsſsimum, dumtaxat proponitur regula generalis, quòd vſsufructuarius cauſsam proprietatis deteriorem facere non debet, meliorem facere poteſst: inde infert Iulianus Iureconſsultus, quòd ſsi fundi vſsusfructus legatus eſst, non debet neque arbores frugiferas exſscindere, neque villam diruere, nec quicquam facere in perniciem proprietatis: non tamen exprimitur, an per ſsubſstitutionem, aut ſsubrogationem excuſsari debeat fructuarius, qui arbores inciderit; ſsiue, an, quod in ea lege dicitur, limitandum ſsit in arboribus antiquis, aut corruptis, quamuis in infructuoſsis deduci poſsſset argumentum à contrario ſsenſsu. Quocirca re

*ctè videtur contendiſsſse Barboſsa in dicto §. ſsi fundum, dicto n. 19. ſuperiorẽsuperiorem limitationem generaliter accipiendãaccipiendam, dummodò arbores ſsubſstitutæ, durante iure cędentis, excreſscant in bonitatem exciſsarum, quia eo caſsu incidens, ſsibi tantùm videtur præiudicaſsſse in fructibus, quos interim percipere potuiſsſset, & quia hoc caſsu non poteſst videri fundus factus deterior, quoad rei ſsubſstantiam, ſsed tantùm quoad fructus, qui ad incidentem pertinebant, propter quod incidens non debet amittere ius ſsuum, vt pleniùs ibi probat: ſsi autem arbores ſsubſstitutæ, durante iure incidentis non peruenerint ad bonitatem exciſsarum, fundus videbitur deterior factus, & habebunt locum, quæ de amiſsſsione iuris ſsuprà diximus. Quod mihi videtur verum, & probari poſsſse per textum, in dicta l. æquiſsſsimum, §. 1. vbi tantùm ſstatuitur, quòd vſsufructuarius nihil in perniciem proprietatis faciat; at iuxta ſsuperiorem explicationem nihil in perniciem proprietatis factum cenſsetur: ergo vſsufructuarius nullam pœnam incurrit, quam tamen incurreret ex eodem Barboſsa, quando non ſsubſstitueret tantas arbores, quantas exciderat. Item, quando mutauit formam rei etiam in melius, vt cum nonnullis contra |

p. 109

alios rectè aduertit ibidem, & vltra eum ex dictis ſsuprà,

* facilè conſstat in hac quæſstione lapſsum fuiſsſse Paulum de Montepico in dict. §. Titia cùm nuberet, quæſst. 36. verſs. Secundò princ. num. 128. in fine, vbi pro communi, contra Iaſsonem, de quo ſsuprà mentionem feci n. 17. in princ. dicit eſsſse textum meliorem de iure, in dict. l. agri, 22. ff. de vſsufructu: nam vt pungebam ſsuprà contra Carocium, communis loquitur in arboribus antiquis, ſseu vetuſstis, quæ tamen aliquem fructum producunt, in quibus ſsubſstitutioni locum eſsſse, ſsi exſscindantur illæ, reſsoluimus: cæterùm textus in dicta l. agri, loquitur de aliis arboribus, hoc eſst, deſsiccatis, & iam omninò corruptis, aut mortuis, & quæ iam nullum fructum producere poſsſsunt: in quibus Iureconſsultus Paulus ſstatuit, quòd agri vſsufructu relicto, ſsi aliquæ arbores demortuæ ſsint, tenetur vſsufructuarius loco demortuarum, alias ſsubſstituere, & priores ad ipſsum pertinent, vt clarè conſstat ex verbis illius legis, & ex communi adnotarunt Borgninus Caualcan. de vſsufructu mulieri relicto, num. 157. fol. 342. Antonius Galeatius Maluaſsſsia in conſs. 38. num. 28. vol. 1. Albanus in conſs. 55. num. 7. & de materia eius textus, vide Barboſsam, in dicto § ſsi fundum, num. 21. & ſseqq.

His ſsic præhabitis, quorum occaſsione aliquantulum

* digreſsſsi fuimus à ſsecunda limitatione tradita ſsuprà ex num. 7. animaduertendum erit, Communem, de qua ibi, licere vſsufructuario pro reparatione fundi arbores fructiferas incidere, dubiam valdè mihi videri ex ſsequentibus. Primò, quia textus in l. arboribus, in princ. & in l. ex ſsylua, ff. de vſsufructu, in quibus fundantur Doctores, loquuntur in alio caſsu, nec eorum reſsolutionem probant. Id quòd rectè oſstendit Paulus de Montepico in dicto §. Titia cùm nuberet, quæſst. 36. in princ. n. 128. in princ. verſs. Quam concluſsionem limita primò, vbi dicit, de iure teneri poſsſse; imò quòd vſsufructuarius non poſsſsit exſscindere arbores fructiferas etiam pro reparatione fundi, quamuis fateatur in contrarium eſsſse communem Doctorum ſsententiam. Secundò, quoniam hoc caſsu non ſsolùm forma rei mutatur, ſsed & in totum deſstruitur, quod vſsufructuario prohibitum eſsſse, pluſsquàm manifeſstum eſst, & arbores fructiferas exſscindere non poſsſse fructuarium, regula generali ſstatuitur, in dict. l. æquiſsſsimum, §. 1. nec ibi aut alibi iſste caſsus excipitur. Tertiò deinde, nam pro reparatione fundi, aut modica tantùm expenſsa neceſsſsaria eſst, & tunc non poteſst vſsufructuarius arbores exſscindere, quoniãquoniam ad modicam expenſsam ipſse tenetur, vt alio capite infrà hoc eodem libro dicetur, & expreſssè probatur in l. hactenus, ff. de vſsufructu: aut expenſsa magna neceſsſsaria eſst; & tunc dato, quòd non teneatur eam de proprio facere, ſsic vt repetere non poſsſsit, tenetur tamen vel eam facere, & poſstea repetere à domino, ſsiue à proprietario rei, aut ſsi non vult immodicè expendere, obligatus eſst denunciare domino neceſsſsitatem fundi reparationẽreparationem requirentis, vt de magna expenſsa prouideat, ex doctrina Caſstrenſsis in l. eum ad quem, C. de vſsufructu, de qua alio capite agendum eſst: vnde ſsi nec expendat, nec domino denunciet, ſsed arbores fructiferas incidat, in negligentia non expendendi modicè, nec denunciandi, & in culpa incidendi, conſstitutus videbitur, ac per conſsequens vſsusfructus ius amittet, & ad damnum, & intereſsſse deteriorationis tenebitur: nec enim potuit propria authoritate arbores incidere, ſsed aliis modis à iure ſstatutis, fundi neceſsſsitati, aut reparationi conſsulere debuit, & in hãchanc partem, non tamen ſsic comprobatãcomprobatam inclinare videtur Barboſsa in dict. § ſsi fundum, num. 12. in fine, & num. 13. & 14.

* arbores tamen aridas, ſsiccas, & vetuſstas, pro fundi reparatione, quòd poſsſsit vſsufructuarius exſscindere, pro certo tradunt quamplures, & alij ſsupponunt in dict. l. diuortio, §. ſsi fundum, Paulus de Montepico in dict. §. Titia cùm nuberet, n. 128. & ex communi, vt veriſsſsimum reſsoluit Antonius Galeatius Maluaſsſsia in conſs. 38. n. 6. & n. 37. vol. 1. Quòd ſsi arbores vi ventorum, vel fluminis euulſsæ

* ſsint, aut deiectæ, proprietarij ſsunt, ipſseque tenetur eas tollere; vſsufructuarius autem non cogitur alias ſsubſstituere; illas tamen faciet ſsuas, ſsi earum loco alias ſsubſstituat, vel etiam non ſsubſstituendo, poterit illis vti ad proprium vſsum, & tantùm in caſsu neceſsſsitatis, quando ſscilicet aliunde non habebit: & ſsic cædere poterit ex eis arboribus ligna apta ad comburendum, vel materia vti ad refectionem domus, per textum in l. Proculus, §. ſsi arbores, in l. arbores, & in l. arboribus, ff. de vſsufructu, & ex cõmunicommuni reſsoluunt Paulus de Montepico in dict. §. Titia cùm nuberet, d. num. 128. verſs. Tertiò limita prædictam concluſsionem. Molina de Hiſspanorum primogeniis, lib. 1. cap. 22. n. 6. in princ. Ioſsephus Ludouicus deciſs. Peruſs. 5. num. 2. Albanus in conſs. 55. n. 7. nouiſsſsimè Ioan. Gutierr. de tutelis, 3. part. cap. 27. n. 211. Caualcanus de vſsufructu mulieri relicto, n. 157. in fine. Barboſsa in dict. §. ſsi fundum, n. 13. verſs. Neque obſstant adducta in contrarium, vſsque ad n. 14. videndus etiam num. 21. & 22. idemque in co

*lono, ſseu conductore, quòd arbores vi ventorum vel ſsimili impetu euulſsas, non poſsſsit pro ſse retinere modo aliquo, ſsed locatori teneatur illas dare, docuit Alexander in dicto §. ſsi fundum, num. 5. & ex multis probarunt borgninus Caualcanus de vſsufructu mulieri relicto, num. 158. & deciſs. 44. num. 72. 1. part. Vincentius Carocius de locato & conducto, 4. gradu accidentium,

* quæſst. 7. num. 16. fol. 192. vbi poſst Caualcanum dicta deciſs. 44. n. 72. in fine, dicit idem eſsſse in arboribus grandibus naſscentibus, & renaſscentibus, quæ erunt domini, etiamſsi colonus, vel conductor eas plantauerit; nam licèt à colono fuerint plantatæ, tamen ſsunt aliæ in terris domini, qui tantùm tenebitur reficere expenſsas colono, vt ibi probatur: & hactenus de primo caſsu, vel prima concluſsione, in quo incidenter, vt vides, alij plures continentur.

Nunc verò ſsecundo loco & principaliter conſsti

*tuendum eſst, dubium eſsſse, an vſsufructuarius incidere poſsſsit arbores cæduas, quæ breui, aut non breui tempore renaſscuntur? Et pro vera reſsolutione dicendum erit, ſsyluam cæduam eſsſse in fructu, & ob id ad vſsufructuarium pertinere, & eadem ratione pertinere ad maritum, & emphyteuram: poterit ergo vſsufructuarius non ſsolùm pro ſsuo vſsu arbores cæduas incidere, ſsed etiam vt poſsſsit vendere, & cum eis agere pro ſsuo libitu, per textum in l. ex ſsylua, & in l. item ſsi fundi, in fine, ff. de vſsufructu, l. in ſsylua, ff. de vſsucapionibus: ita communiter Doctores in dict. l. diuortio, §. ſsi fundum, vbi ex Paulo de Montepico, Boërio, & Molina, communem reſsolutionem agnoſscit Barboſsa num. 3. folio 1033. nouiſsſsimè Ioannes Guttierez de tutelis & curis, 3. part. cap. 27. num. 9. & vltra eum idem probarunt Alciatus, & Rebuffus in l. ſsylua cædua, ff. de verb. ſsigniſsicatione, Connan. Commentariorum iuris, lib. 4. c. 1. num. 4. & 5. Pinellus 2. part. leg. 1. C. de bonis maternis, num. 59. Baeça de Decima tutori præſstanda, cap. 26. n. 21. Mieres de Maioratu, part. 4. quæſst. 39. num. 5. Ioannes Garſsia de expenſsis & meliorationibus, cap. 11. num. 35. Michaël Graſsſsus receptarum ſsententiarum, §. legatum, quæſst. 33. verſs. aut verò quærimus. Qui, & Molina vbi ſsuprà, & Paulus de Montepico dicto §. Titia cùm nuberet, quæſst. 36. verſs. aliquando & ſsecundò, n. 129. expreſsſsim intelligunt deiis arboribus, quæ citò, ſsiue breui tempore renaſscuntur & creſscunt, ideóque eas tantùm cæduas appellari, & in fructu eſsſse dicunt; eas tamen, quæ non citò, ſsiue non breui, ſsed longo potiùs tempore renaſsci ſsolent, nec cæduas dici, nec in fructu eſsſse videri cõtenduntcontendunt: idemque ex Sigiſsmundo, & aliis conſstanter defendit Arias Pinellus 2. part. leg. 1. C. de bonis maternis, n. 59. verſs. in eodem articulo variant Doctores, & eiuſsdem ſsententię videntur fuiſsſse nonnulli adducti per Barboſsam, quem ſstatim referam; contrariam tamen ſsententiam, imò cæduas dici arbores, quæ renaſsci ſsolent, licèt longo tempore renaſscantur, & in fructu eſsſse, ob idque ab vſsufructuario cædi poſsſse, tenent Alexander, Curtius Iunior, Pariſsius, & alij, quos retulit Pinellus loco ſsuprà relato, & eorum opinionem veriorem eſsſse exiſstimat, & nonnullis comprobat Ioannes Garſsia de |

p. 110

expenſsis & meliorationibus, cap. 11. num. 35. cui etiam ſse ſsubſscribere videtur Barboſsa in dict. §. ſsi fundum, n. 2. qui allegat etiam pro hac parte Menochium, & Connanum; vnde in iudicando, & conſsulendo durum eſsſset ab hac opinione recedere, quæ Alexandri & tantorum Authorum authoritate munitur: & primò declaratur vt procedat, etiam quoad arbores grandes in ſsylua cæ

*dua exiſstentes, quas etiam vſsufructuarius poterit incidere, vt colligitur ex Alexandro in conſs. 118. à num. 3. lib. 5. Siluano in conſs. 76. num. 4. & ex Rebuffo, Curtio Seniori, Croto, & aliis, pro certo affirmat, & contrarium tenentes improbat Barboſsa in dicto §. ſsi fundum, num 8. verſs. ſsed non placet is intellectus, & num. 9. verſs. vſsufructuarius autem poterit, nec obſstat l. ſsed ſsi grandes, ff. de vſsufructu, nam præmiſsſso, quod in allegatione, & intellectu eius legis paſsſsim decipiuntur Doctores, & ex Neotericis Tiraquellus de retractu conuentionali, §. 3. gloſsſsa vnica num. 25. Molina de Hiſspanorum primogeniis, lib. 1. cap. 22. num. 5. Ioan. Garſsia dict. cap. 11. num. 36. in fine, De eius intellectu agendum erit infrà num. 37. Similiter & indiſstinctè poterit vſsufructuarius cædere

* ſsyluam cæduam vſsque ad radices, ex Boërio deciſs. 51. num. 9. & Barboſsa in dict. §. ſsi fundum, num. 3. & num. 7. quo loco num. 5. in princ. dicit aliud, quod difficultatem

* videtur continere, vſsufructu ſsyluæ relicto, poſsſse vſsufructuarium totam ſsyluam cædere, vel vendere, nullo habito reſspectu ad conſsuetudinem teſstatoris, neque etiam obſseruato tempore; quo teſstator cædere ſsolebat, ex l. diuus, ff. de vſsu & habitatione, & l. ſsed ſsi abſsente, 55. §. finali ff. de vſsufructu: difficultas autem conſsiſstit in eo, quòd contrarium videtur denotare Iureconſsultus Celſsus lib. 18. ad Sabinum, relatus in l. item ſsi fundi, 10. §. finali. ff. de vſsufructu, in illis verbis: Nam & Trebatius ſscribit, ſsyluam cæduam & arundinetum poſsſse fructuarium cædere, ſsicut paterfamilias cædebat; & vendere, licet paterfamilias non ſsolebat vendere, ſsed ipſse vti: ad modum enim referendum eſst, non ad qualitatem vtendi. Ex quibus verbis deducere ſsolent Doctores communiter, debere fructuarium arbores incidere iuxta conſsuetudinem, & vſsum teſstatoris, quòd intelligunt non de qualitate, ſsed de modo, hoc eſst, vt ſsi paterfamilias vſsus fuerit ſsylua non niſsi ad vnum plauſstrum per annum, vel ſsi vendere non erat ſsolitus; non ideò prohibeatur vſsufructuarius centum plauſstra incidere, vel illa vendere; ſsi tamen teſstator ſsolitus erat non cædere, niſsi de quinquennio in quinquennium, vſsufructuarius non debeat, nec poſsſsit aliter, vel citiùs incidere; ſsic explicant poſst Albericum, & alios, Paulus de Montepico, in dict. §. Titia cùm nuberet, quæſst. 36. ante finem, verſs. ſsed quia dictum eſst, num. 130. Graſsſsus §. legatum, quæſst. 33. in fine, verſs. vnum tamen nota, Molina de primogeniis, lib. 1. cap. 22. num. 2. & comprobatur ex his, quæ diximus ſsuprà hoc eodem lib. cap. 22. vbi inter alia

* expendimus Iacobum Mandellum de Alba in conſs. 743. num 5. lib. 4. dicentem quòd teſstator in dubio legaſsſse

* cenſsetur fructus, quemadmodum viuo eo percipiebantur, & quòd boni viri arbitrio vti non videtur vſsufructuarius, qui contra ſsolitum teſstatoris modum arbores incidit, vt ex aliis ſscribit Antonius Galeatius Maluaſsſsia in conſs. 38. num. 12. verſs. tum quia, & verſs. quæ omnia efficere, vol. 1. ex quibus dubia reddi videtur prædicta

* Barboſsæ reſsolutio, eo magis, quòd textus in l. Diuus, ff. de vſsu & habitatione, aut expenditur per eundem Bar

*boſsam in princ. & tunc nihil probat; aut in §. ſseq. & tunc potiùs denotat contrarium: textus verò in dicta l. ſsi abſsente, 55. §. finali, ff. de vſsufructu, non dicit, quòd vſsufructuarius intempeſstiuè cæderet ſsyluam cæduam contra ſsolitum teſstatoris modum, aut vſsum, cædendo; ſsed tantùm probat, ſsyluam cæduam etiam intempeſstiuè cæſsam in fructu eſsſse, ſsicut oliua maturè lecta; item fœnum immaturè cæſsum in fructu eſst. Imò ſsi vera eſst explicatio Gloſsſsæ ibi. verbo, conſstat, dum dicit, quòd vſsufructuarij intererat, immaturam ſsyluam cædere, cùm fortè magis valeat intempeſstiuè cæſsa; veriſsimiliter credendum eſst, quòd teſstator viuus idem facere ſsolitus erat: ideò durum eſsſset in praxi à communi opinione recedere, ſsed cùm caſsus occureret, maturè cogitandum eſsſset; fortaſsſsis enim in puncto iuris, & de rigore, Bar

*boſsæ opinio ſseruari deberet, maximè ex his, quæ diximus ſsuprà cap. 22. num. 7. & 8. quòd conſsuetudo teſstatoris non inſspicitur in his, quæ inſsunt ex natura rei, & quòd vſsufructuarius arbitrio boni viri vti videtur, etſsi non vtatur re, ſsicut paterfamilias, hoc eſst teſstator vti ſsolebat, ſsi fortè re, ipſsa, quia nolebat, non vteretur ad eum, ad quem naturaliter erat deſstinata, vſsum: & quod tunc ad rei naturam, & boni patris familias rationem vſsusfructus exigi poſsſset; at iuxta rei naturam integrè poteſst vſsufructuarius ſsyluam cæduam exſscindere, ergo ſsi vſsusfructus ſsyluæ principaliter legetur, non obſstante conſsuetudine teſstatoris, id debebit eſsſse permiſsſsum, ſsecùs ſsi acceſsſsoriè, vt ibi explicat Barboſsa; quo caſsu ad modum, & conſsuetudinem teſstatoris res reduci debet: dicitur

* autem ſsylua cædua ea, quæ in hoc habetur vt cædatur, & quæ exciſsa, ex ſstirpibus, vel radicibus renaſscitur, l. ſsylua cædua, ff. de verborum ſsignificatione, vbi notant Alciatus, & Brecheus num. 3. Alexander in conſs. 118. num. 3. lib. 5. Molina de Hispanorum Primogeniis, lib. 1. cap. 22. num. 2. Ioannes Garſsia de expenſsis, cap. 11. n. 31. nouiſsſsimè Ioannes Gutierrez de tutel. & curis, 3. part. cap. 27. n. 2. & 5. & ſseqq. Et ſsic vt ſsylua cædua dicatur, duo copulatiue requiruntur. Primum, vt vtilitas ſsyluæ in hoc habeatur vt cædatur, id eſst, cuius vtilitas conſsiſstit in eo, quòd cædatur. Secundum, quòd exciſsa, ex radicibus vel ſstirpibus renaſscatur, vt ex communi notauit, & latiùs declarat Barboſsa in dicta l. diuortio, § ſsi fundum, num. 2. videndus à num. 1. verſs. quoad ſsecundam, vſsque ad verſs. his ita explicatis, ſsub num. 3.

Tertiò & principaliter conſstituendum eſst, multùm intereſsſse, an vſsusfructus ſsyluæ cæduæ principaliter legetur; quo caſsu procedunt ea, quæ ſsuperiùs diximus, vt vſsufructuarius poſsſsit totam ſsyluam cædere, vel vendere: an verò principaliter relinquatur fundus, hoc eſst, illius vſsusfructus, cui ſsylua accedit; tunc enim confugiendum eſst ad modum, & conſsuetudinem teſstatoris, vt iuxta eam, arborum inciſsio fieri debeat: quòd ſsi de conſsuetudine teſstatoris non appareat, vel nihil cædere ſsolebat; tunc ne legatum ſsit inutile, poterit vſsufructuarius cædere ramos, quatenus folia extendentur, item pedamenta, id eſst, ramos integros vſsque ad ſstipitem, truncos tamen, ſsiue ſstipites arborum minimè cædere poterit. Sic procedit textus in l. ex ſsylua, 11. ff. de vſsufructu, vbi Iureconſsultus vſsufructuario non permiſsit totam ſyluãſyluam cęduam cædere, ſsed tantùm vt ex ea cædat ramos, & pedamenta. Et ſsic ille textus continuari debet cũcum §. finali legis præcedentis, vbi Iureconſsultus diſstinguit legatum ſsyluæ, à legato fundi, cui ſsylua accedit, & poſst longam diſsputationem, ſsic in effectu reſsoluit Barboſsa, & aliorum interpretationes impugnat, in dicta l. diuortio, §. ſsi fundum, num. 3. verſs. ſsed vrget in contrarium, vſsque ad num. 7. qui hac de re latiùs videri poterit, ne à doctiſsſsimo Viro plenè reſsoluta tranſscribamus, ſsed ea tantùm, quæ noſstri tractatus ſsunt, propria & peculiaria breuiter reſsoluamus: Et Barboſsæ interpretationes ſsequitur nouiſsſsimè Ioan Gutierrez de tutelis & curis, 3. part. cap. 27. num. 13. ſsimilitérque venit intelligendus textus in l. ſsed ſsi grandes, 12. ff. de vſsufructu qui conti

*nuari debet, & in eiſsdem terminis accipi, cum dicta l. ex ſsylua, nempe quando vſsusfructus fundi principaliter fuit legatus, cui ſsylua accedit; quo caſsu ſsi de conſsuetudine teſstatoris conſstat, ea eſst omninò obſseruanda, aliàs ne legatum inutile ſsit, poterit fructuarius incidere ramos & pedamenta, etiam ad vendendum ex ſsylua cædua; ſsed ex non cædua poterit etiam ramos & pedamenta incidere ad vſsus proprios tantùm, non tamen ad vendendum: in vtroque tamen caſsu non poterit arbores grandes incidere; & ratio eſst, quia teſstator, qui nunquam illas incidit, ſsed in tantum excreſscere eas paſsſsus eſst, videtur voluiſsſse, ne vnquam inciderentur, ſsed vt |

p. 111

conſseruarentur ad ornatum & proſspectum: ideò cùm ex aliis arboribus poſsſsit fructuarius vtilitatem vſsusfructus percipere, non poteſst arbores grandes incidere. Quæ interpretatio fuit de mente Connani Commentariorum iuris ciuilis lib. 4. cap. 1. num. 6. & aliorum intellectibus improbatis, ſsequitur eam Barboſsa in dicto §. ſsi fundum, num. 9. videndus de hac re à num. 7. verſs. ſsed quæſstionis eſst, vſsque ad num. 10.

Vltimò & principaliter conſstituendum eſst, ſyluãſyluam non

* cæduam non eſsſse in fructu, & conſsequenter non poſsſse fructuarium ex ea totaliter arbores exſscindere, poſsſse tamen ad vſsum vineæ ramos & pedamenta cædere, dummodò fundus ex hoc deterior non fiat: quod primum probatur per textum, & communem Doctorum traditionem ibi in l. diuortio, §. ſsi fundum, ff. ſsoluto matrimonio. Secundò ex textu (qui ſsic intelligi debet, quicquid Doctores inuoluant, & confusè loquantur) in l. ex ſsylua, 11. ff. de vſsufructu, vt rectè explicat Alciat. in l. ſsylua cædua, ff. de verborum ſsignificatione, & latiſsſsimè de materia eius legis ſscribit Barboſsa videndus omninò in dicto §. ſsi fundum, à num. 10. vſsque ad num. 15. Ioan. Gutierrez de tutelis, 3. part. cap. 27. num. 15. & quatuor ſseqq. limitatur tamen hæc reſsolutio, vt non procedat, ſsi

* aliàs vſsusfructus ſsyluæ legatum inutile eſsſset; tunc enim poſsſset fructuarius, ne legatum ſsit inutile, ſsyluam non cæduam cædere, & arbores incidere, & vendere, argumento textus in l. diuus, ff. de vſsu & habitatione, & ita tenent ex aliis multis Tiraquellus de retractu conuentionali, §. 3. gloſsſsa vnica num. 30. Vincentius Carocius de locato & conducto, gradu 4. accidentium, quæſst. 7. n. 29. fol. 192. & in his terminis loquitur Mieres de Maioratu, part. 4. quæſst. 39. num. 5. in princ. eandem etiam ſsententiam admittere videtur Ioannes Garſsia de expenſsis & meliorationibus, cap. 11. num. 37. dummodò fructuarius temperatè vtatur, & taliter, quòd inciſsio potiùs ad fru

*ctum pertineat, quàm ad deſstructionem, ex eiſsdem Authoribus, & Barboſsa, qui nullo ex prædictis relato in idem inclinat in dicto §. ſsi fundum, num. 10. verſs. illud igitur: nam cùm numeris præcedentibus, plenè probauerit, arbores in fructu non eſsſse, nec ad fructuarium pertinere, quæ inciſsæ non renaſscuntur, vt de pinetis, & cupreſsſsis affirmat in dicto verſs. illud, ne vſsus remaneat inutilis, inducendam eſsſse exiſstimat deciſsionem textus, in l. item ſsi fundi, 10. §. finali. ff. de vſsufructu, vel ſsaltem ad conſsuetudinem regionis recurrendum eſsſse, argumento l. excepto. C. de locato: vult igitur Barboſsa, ſsi rectè perpendatur, quòd in hoc caſsu, quando aliàs ſsyluæ non cæduæ vſsusfructus inutilis eſsſset, poſsſsit vſsufructuarius incidere ſsyluam non cæduam, iuxta communem ſsupra relatam, tamen quòd inciſsio talis fieri debeat, aut iuxta conſsuetudinem teſstatoris, hoc eſst eo modo, quo ipſse teſstator cædere ſsolebat, aut ſsecundùm conſsuetudinem regionis, hoc eſst, modo quo in regione tales ſsyluæ cædi ſsolent; conſsuetudo enim regionis attendi debet, ma

*ximè in coniecturanda & exequenda defuncti voluntate, argumento textus in l. quòd ſsi nolit, §. quia aſsſsidua, ff. de ædilitio edicto, & l. ſsemper in ſstipulationibus, ff. de regulis iuris, & multis comprobant Auiles in capitulis Prætorum, c. 41. gloſsſsa, ſse conocieren. Queſsada diuerſsarum quæſstionum iuris, cap. 20. num. 2. & ſseqq. & num. 10. Mieres de Maioratu, in initio ſsecundæ partis, num. 30. Graſsſsus §. teſstamentum, quæſst. 76. num. 7. & 11. Mantica de coniecturis vltimarum voluntatum, lib. 6. tit. 7. num. 3. & 4. lib. 11. tit. 14. num. 15. Menochius lib. 3. præſsumptione 143. Dicitur autem ſsylua non cædua, quæ non

* habetur ad cædendum, ſsed ad alios vſsus, & quæ cæſsa non renaſscitur ex radicibus vel ſstirpibus, l. ſsylua cædua, ff. de verborum ſsignificatione, vbi notant Alciatus, & Rebuffus, & ex communi tradunt Pinellus 2. part. leg. 1. C. de bonis maternis, num. 59. Molina de Hiſspanorum primogeniis, lib. 1. c. 22. n. 6. Ioannes Garſsia de expenſsis cap. 11. n. 31. & 37. & latiùs declarat Barboſsa in dict. §. ſsi fundum, ex n. 10. nouiſsſsimè Ioan. Gutierrez de tutelis & curis, 3. part. cap. 27. num. 4. & 5. vbi num. 6. agit de pinetis, an ſsint in fructu, & ad fructuarium pertineant: Gamæ, & Mieres opinionem amplectitur, & contrariam Barboſsæ impugnat.

back | | continue

Castillo Sot...: Opera omnia, sive...

CAPVT XXV.

SVMMARIVM.