Secundò & principaliter con
ſstituendum e
ſst, nihil in
*tere
ſsſse, v
ſsumfructum fundi, vel fructum fundi, aut fructus fundi, quis legauerit: i
ſsta enim
ſsimilia
ſsunt, & eiu
ſsdem naturæ legata, & con
ſsequenter vt
ſsit v
ſsusfructus,
non exigitur nece
ſsſsariò, vt relinquatur, vel donetur per
verbum
Vſsusfructus, ſsed
ſsufficit relinqui, vel dari fructus fundi ad vitam, vel in
ſsingulos annos: in quo conueniunt Vlpianus, & Iurecon
ſsultus Iauolenus: ille enim
in l. ſsi quis ita, 24. ff. de vſsufructu, ſsic
ſscribit:
Si quis ita
legauit: fructus annuos fundi Corneliani Caio Mænio do,
lego, perinde accipi debet hic ſsermo, ac ſsi vſsusfructus fundi legatus eſsſset. Hic verò
in l. cùm ita, 41. ff. de vſsufructu
legato, ſsic dicit:
Cùm ita legatum eſsſset: fructus annuos
fundi Corneliani Publio Mæuio do, lego; perinde putat accipiendum eſsſse Labeo, ac ſsi vſsusfructus fundi ſsimiliter eſsſset legatus, quia hæc mens teſstatoris fuiſsſse videatur.
His etiam accedit textus
ſsingularis ad propo
ſsitum
in l.
per ſseruum, 14. §. 1. ff. de vſsu & habitatione: dicitur
enim ibi, vt
capite præcedenti latiùs vidimus:
Vſsusfructus, an fructus legetur, nihil intereſst: nam fructui & vſsus
ineſst; & fructus quidem ſsine vſsueſsſse non poteſst, &c. Ex
quibus iuribus po
ſst Glo
ſsſsam, Bartolum, & Ca
ſstren
ſsem,
ſsic re
ſsoluit, & Felinum, Cæpolam, & alios contrà tenentes meritò improbat Pinellus
2. parte dicta legis 1. C.
de bonis maternis, num. 11. & 12. & vltra eum idem expre
ſsſsim, & eruditè tradit Mantica
lib. 9. tit. 5. n. 1. fol. 394.
Franci
ſscus Connanus
commentariorum Iuris ciuilis lib. 4.
dicto cap. 3. num. 4. in verſs. Hoc enim receptum eſst, qui
in verſsiculo, Quid autem, & nouè & verè atque
ſsubtili
*ter extendit textum
in dicta l. cùm ita legatum, 41. ff. de
vſsufructu legato, vt non
ſsolùm procedat, cùm annui fructus legantur, in quibus terminis loquitur Iauolenus
ibi, vt con
ſstat ex verbis
ſsuprà relatis,
ſsed etiam, cùm
fructus fundi in annos
ſsingulos relinquuntur hoc modo: Fundi mei fructus in annos
ſsingulos lego; vtroque
enim ca
ſsu, v
ſsumfructum deberi, legatúmque cen
ſseri
rectè putat, neque plura,
ſsed vnum e
ſsſse legatum: quod
e
ſst notandum, & non
ſsine maximo effectu. Scimus
*
enim legatum in annos
ſsingulos relictum,
ſsimile v
ſsusfructus legato e
ſsſse in eo, quòd vtrumque legatum finitur morte legatarij; in aliis pleri
ſsque e
ſst di
ſsſsimile,
l. in
ſsingulos, 8. ff. de annuis legatis, l. Firmio, ff. quando dies
legati cedat, l. patrimonij, ff. de vſsufructu legato, l. pœnales, §. 1. ff. ad legem Falcidiam. Ac primùm in eo, quòd
*
v
ſsusfructus finitur capitis diminutione (quacunque,
ſsecundùm ius vetus, quod obtinuit ante Iu
ſstinianum) v
ſsufructuarij, quia per
ſsonæ relinquitur v
ſsusfructus, quam
per
ſsonam immutat capitis diminutio, & ip
ſse v
ſsusfructus iuris e
ſst; qui autem minuitur capite, ea perdit, quæ
*
ſsunt iuris: at legatum in annos
ſsingulos, non finitur
capitis minutione legatarij, quia hoc legatum quot annis renouatur, & magis con
ſsi
ſstit in facto quàm in iure,
vt ait
l. penultima, ff. de capitis diminutione, & in nuda
eius rei, quæ quot annis relicta e
ſst, perceptione con
ſsi
ſstit, nimirum
ſsi capitis diminutione non tollatur. Quod
eleganter aduertunt Iacobus Cuiacius
recitationum ſsolemnium, in libros Digeſstorum, ad dictam l. in ſsingulos, 8.
ff. de annuis legatis, in principio. Franci
ſscus Connanus
dicto cap. 3. ſsub num. 4. & in verſsiculo, Et de eo intelligitur quod ſscribit Caius.